Saygı

Saygıyla ilgili komik bir laf ederiz hep, ‘ Sana katılmıyorum ama saygı duyuyorum ‘

O nasıl şeydir öyle. Katılmadığım bir şeye niye saygı duyayım?

Bu çok saçma, hiç de duymam.

Katılmıyorum diye saygı duymuyorum diye bu bana saygısızlık etme hakkını da vermez.

Böyle bir şey mümkün olabilir mi yani insan katılmadığı bir şeye nasıl saygı duyar?

Madem saygı duyuyorsun o halde niye katılmıyorsun, madem katılmıyorsun o halde niye saygı duyuyorsun?

Sizce de bu işte bir çelişki yok mu, ‘Sana katılmıyoru ‘ deyince problem yok,

‘Sana saygı duymuyoru ‘ deyince büyük olay...

Bunu muhalefet olsun diye söylemiyorum ama gerçekten katılmadığım bir şeye saygı duymam mümkün değil.

Nelere saygı duyarız?

Bunun bir ölçüsü olmamalı. İnsan önce kendine saygı duymalı.

Kendine saygı duyan insan çevresine zaten saygılıdır.

Saygı sevgiyi getirir derler.

Gerçekten önce saygı sonra sevgi midir?

Saygı olmadan sevgi olmaz mı?

Benim teorim; saygı duymadığımız şeye katılmıyoruz .

Saygı duyarsak da katılmak lazım. Katılım + Saygı = Sevgi midir?

Ben buna da katılmıyorum. Sevgi bence çok başka bir şey.

Burada tam bir kavram kargaşası var.

Sevgiyi alıp diğer ikisinden ayrı bir yere koymamız lazım.

Hal böyle olunca da, ‘Sevgi saygıdan doğar ‘, ‘Saygı sevgiyi doğuru ‘ iddiasını yersiz buluyorum.

Bir de korkudan doğan saygı var;

Anne - Baba dayağından korkan çocuk, kocasından korkan kadın, öğretmeninden korkan öğrenci, amirinden korkan personel

Bunlar da hep saygı duyuyor ama gerçekte anne-babalarını, kocalarını, öğretmenlerini, amirlerini seviyorlar mı?

Ne olur birileri de çıkıp, 'Evet' demesin hiç inanmam!

Katılmak saygıyı gerektirir = Saygı duyduğun şeye katılırsın.

Sevgiyi bu kavram kargaşasından uzak tutalım.

Emeğe haksızlık etmeyelim, sevgi emek ister...