Sayın Arınç’ın gözyaşları beni verem edecek !?

Bu bir şaka filân değil! Bu bir dalga geçme de değil, çünkü 60’lı yaşlara dayandık, bu kabil işler artık bize hiç yakışmaz!..

28 Şubat 2012 Salı günkü AKP Grup Toplantısı’nda, 28 Şubat dönemini anlatan sayın Başbakan konuşurken, Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç’ın yine kendisini tutamayıp, gözyaşlarına boğulduğunu tüm TV kanallarında herhalde görmüşsünüzdür? Ben de duygusallaşıp, ekrana fazla bakamadığımdan, bu arada kameralar onu çekiyor mu diye göz attı mı, vallayi bilemiyorum?

Bilhassa türbanlı kız öğrencilerin, Em. Org. Çevik Bir’in tabiriyle; “28 Şubat Balans Ayarı” sürecinde üniversite kapılarından nasıl döndürüldüklerini ve bazı türbanlı öğretim görevlilerinin, üniversitelerde nasıl görevlerine son verildiğini anlatırken, gözyaşları yine sel olup aktı…

Hani ben de çok duygusal olduğumdan, ağlayan birini görünce hiç dayanamam, hemen kimyam bozulur, sulu göz biri olup çıkarım! Hele hele bu bir korumasız çocuk veya kadınsa, birkaç gün asla kendime gelemem, rüyalarıma bile girerler!..

Sizleri bilemem, ama ben Bülent Arınç’a saygı duyarım. Çünkü çok elzem ve toplumda tepki çeken bazı uygulamalarda hemen ortaya çıkar, hiçbir iktidar yetkilisinin cesaret edip de söyleyemediğini, halkla beraber olur ve ‘karşı duruşunu’ çekinmeden sergiler…

Üç yıl önce, Manisa’daki Anemon Hotel’de düzenlenen yerel gazetecilerle bölgesel bir toplantıda tanışmış, biz yerel gazetecilerle bol bol fotoğraf çektirmiş, döndüğümüzde de bol fotoğraflı haberlerini yapmıştık.

Toplantıya Türk Dil Kurumu Başkanı, TRT Genel Müdürü, Basın – Yayın Enformasyon Genel Müdürü ve Gazeteci Nazlı Ilıcak gibi isimler de katılmıştı. Sayın Arınç’ın kendisi de Manisalı olduğundan, bize üç gün boyunca çok iyi ev sahipli yaptı. O ekranlarda esip – gürleyen adamdan eser kalmamış, üç gün boyunca yüzünden gülücükler ve şefkatli bir baba görüntüsü eksik olmamıştı.

Art arda yapılan toplantılarda, biz gazetecileri hem bilgilendirip, hem de Manisa’nın tarihi camilerini, ünlü fabrikalarını ve kültürel mekânlarını gezdirmiş; 1963’te ölen meşhur Manisa Tarzanı Ahmeddin Carlak, ya da kendi deyimiyle “Ahmet Bedevi”nin yaşadığı Spil Dağı eteklerinde bir de ziyafet vermişler ve bu toplantıdan hepimiz memnun ayrılmıştık…

Sayın Arınç; Somalili açlar, Filistinli çocuklardan bahsedilince ağlar, Ermeni katliamından söz edilince ve Mevlâna törenlerine katılınca ağlar, seçim turlarında dertli bir vatandaşı dinlerken, her 28 Şubat ve her 12 Eylül günü ağlar, sayın Başbakan Fazıl Hüsnü Dağlarca’yı övüp, onun şiiri diye yanlışlıkla Faruk Nafiz Çamlıbel’in “Sanat” adlı şiirini okuyunca da ağlar… Vallayi - billayi ve dahi tallahi, dayanamıyorum artık yahu!..

Zati yerli dizilerimiz malûm; oyuncusuyla – seyircisiyle ağlama yarışındalar ve hepimizin yüreklerini daraltıyorlar! E sayın Arınç da böyle yapmaya devam ederse ve ben yine onu bu haldeyken sık sık TV haberlerinde izlersem eğer, bir gün duyacaksınız ki; bu duygusal yazarınız bir deri – bir kemik halde, İnce Hastalık’tan (Veremden) bir dispanserdeki hasta yatağında II. Ramses mevtası gibi uzanıyor ve ebediyyete gidiş gününü sayıyor olacak, bilesiniz!..

01 Mart 2012/ Sakin KOŞAR…