Sebepsiz korkular... Sebepsiz sorgular...

Büyük bir kargaşa var beynimin içinde, dile dökmek istiyorum her şeyi, yazmak, yazmak yazmak… Sadece yazarak anlatabilirim derdimi tüm dünyaya ama bir yandanda korkuyorum. Ya değneğin ucunun dokunduğu kişilerde okursa bu yazıyı… Beni bulup da hesap sorarlarsa… Daha kötüsü onlardan korktuğumu fark edip beni korkumla hapsetmelerse... Ne yaparsam yapayım rahatça yaşayamıyorum, beynimi herhangi türdeki insanlar dolduruyor ve ben onların kötü yanlarını dile dökmek isterken bile yeniden öykülenecek olaylar çıkarıyorum ortaya…

Hepimiz korkuyoruz onlardan… Kimse artık hikayelerin baş kahramanı, esas kız-esas oğlan olma peşinde değil… Mecazi anlamda kendilerinden çıkıp başkalarını anlatmaya kalkıştıklarında gerçekten kendilerini kaybedeceklerini biliyorlar çünkü…

Korkuyoruz…

Herkes yazılarında geçmişe dem vuruyor, özlediğini söylüyor, bir şansım olsaydı bu yüzyılda yaşamayı asla tercih etmem diyor. Ama kimse nedenlerini söylemiyor. Neden?

Çünkü gerçekten hepimiz korkuyoruz… Kimden?

Korkak liderlerden…

Peki onlar kim ve neden varlar?

Onlar mı… Şey… onlar… söyleyemeyeceğim galiba… merakınız içinizde kalacak, kusuruma bakmayın lütfen, sizinle daha yeni dertleşmeye başladım, sohbetin bu kadar kısa sürmesi sizi de beni de üzer, öyle değil mi? Biraz önce konuştuğunuz kişinin şuan mahkeme koridorlarında sürülerek içeri atılması, suçunun da ‘’önemli şahsiyetleri deşifre etmesi’’ olsa üzülürsünüz diye düşünüyorum…

Sahilde yürüyorum, eskiler gibi çamurdan bir bebek yapıyorum… Onu yaşamın ta derinliklerine gönderiyorum, sahilde oturup onun yok oluşunu seyrediyorum öz bir ana gibi…

Ah, bir şey unuttum galiba… onu izlerken, hiç konuşmadığımı fark ediyorum… Galiba ona bir ağız yapmayı unuttum, ellerini de hiç kıpırdatmıyor, güç kuvvet vermeyi unutmuşum galiba… Hayır ya, yapmıştım her şeyini… Bir ağız yaptım ona hem de en dipteki kumdan, daha sert konuşabilsin bazı zamanlar diye… Bir de öyle kuvvet verdim ki, ona karşı çıkan biri olursa yüzünün ordasına yapıştırabilsin diye…

Tüm yaşananlar bir bir beliriyor galiba… Onu susturdular ve elini kelepçelediler… Neden acaba?

Okumadığı için mi…

Çalışmadığı için mi…

Ailesine bakmadığı için mi…

Hayır… sorun bunlar değildi, peki neydi…

Sonra şaka sandığım bir suçun gerçek olduğunu, çamurdan bebeğimin ellerinin o yüzden kelepçelendiğini öğrendim…

Tek suçu; karşısındaki devlet büyüğüne metalci selamı vermesiymiş…

Bebeğimle gurur duyurum sadece… Başka sözüm yok…