Seçim senin, inadına yaşamalısın.

Kapat gözlerini diyor gece, kapat gözlerini öyle bak diyor yeni güne.

Önce beklentilerini, hayattan istediklerini ve onlar için neler yapman gerektiğini düşün.

Asıl senin nasıl bir hayat istediğini, şu an yaşadıklarını, gerçekten yaşayıp, yaşamadıklarını düşün.

Kendine sonsuza uzanan Arnavut kaldırımı taşlardan bir yol aç.

Ve büyücülerin ülkesine gider gibi, sarı taşlardan olsunlar, sarı kaldırım taşları.

Hepimiz kendimize yollar açıyor ve bu yolları istediğimiz renklerde boyamaya çalışıyoruz.

Bazen pembe oluyor, bazen mavi, bazen yeşil ve çoğu kez siyah ve gri. Ruh halimiz ve hayata bakışımız nasılsa kendimiz için çizdiğimiz yollarda hep o renk oluyor.

Hatta bazen yıkıntıya uğradığımızda, yani çöktüğünde yollarımız pembelerin üstünde kara delikler oluşuyor.

Şanslı olmayan, hayata tutunmakta güçlük çeken bazılarımız bu kara deliklerde kayboluyor. Ve üstelik sonra kendini hiç bulmuyor. Yıllar geçiyor ama o kasvetli dehlizlerden hiç çıkmıyor.

Çok samimi yakınları sıkça iç çekmelerin içinde olanları görmezden geliyor. Ve yalnızlığa çekildikçe ruh, yalnızlığa da esir oluyor beden.

Birinin silkelemesi gerek belki o an, omzundan tutup yitik hayatı, biri silkeleyip bırakmalı belki.

Ya o biri hiç olmazsa?

Ya o biri seni hiç görmezse?

Hissetmezse ve düşünmezse o zaman ne olacak?

O zaman işte kapat gözlerini diyor gece, kalk ayağa ve toparlan! Tut ellerinden hayatın, çıkar at içinden umutsuzluğu. Dışarıda akıp geçen bir zaman var. Ve acı olan şu ki; sen olsan da olmasan da akıp geçen bir zaman.

Katıl kalabalığa, yeniden rengini seç yürümek istediğin yolların ve bile baltanı her şeye...

Artık sonunu düşünerek başlamalı yeni hayatına.

Bir sihirbaz dükkânına gidip, sihir malzemeleri almalı ve tavşan çıkarmalı şapkadan, hayata bir sürprizde sen yapmalı.

Ve o zaman kapat gözlerini diyor gece. Yeni güne hazır, her şeye hazır!

Gökyüzündeki kara buluta inat, inadına yaşa diyor.

Seçim senin seçimin, inadına yaşa!