Şehidimden mektup var...

Bu toprakları vatan yapmak için düştüm toprağa,

Görecek günlerim, yaşayacak sevdalarım vardı.

Yüreğim sevgiyle çarpar, umutla uyanırdım sabahlara.

Daha ilkokulda okurken söz verirdim her sabah,

Yurdumun insanlarına, büyüklerine, vatanıma.

“Varlığım Türk varlığına armağan olsun”diye

Hep sözümün arkasında oldum, öyle büyüdüm.

Daha yaşasaydım yerine getirilecek çok sözüm,

Yapacak çok işim olacaktı.

Ama ömür yetmedi verilecek sözleri tutmaya.

En azından varlığımı Türk varlığına feda ettim.

Ben kendi ölümüme ağlamadım, üzülmedim.

Geride bıraktığım anama babama yanarım,

Onları zor durumda görünce gizli gizli ağlarım.

Yaşasaydım çok çalışıp onları kimseye muhtaç etmeyecektim.

Yaralarına merhem, sofralarına bereket olacaktım.

Yaşlandıklarında ellerinden tutup,

Onlara el, ayak olacaktım.

Pişman değilim öldüğüme,

Ama onları öyle görünce üzülüyorum.

Ben genç yaşımda verdiğim sözleri tuttum.

Ama büyüklerim…

Ettikleri yeminleri, verdikleri sözleri,

Kürsüden inince unuttular.

Cenaze törenimi hatırlıyorum da,

Herkes oradaydı.

Bir top arabası ile getirdiler,

Tabutum eller üstündeydi.

Akın akın insanlar geliyordu,

Zengini, yoksulu, unvanlısı, unvansızı…

İmam cenaze namazımı kıldırdı.

“Bu şehidimize haklarınızı helal ediyor musunuz?” Diye sordu.

Hepiniz helal ettiniz.

Benden yana da helal olsun.

Yarı aç yarı tok yattığım gecelerde,

Kimsenin aklına gelmemiştim de.

Bir gece vakti hastalanmıştım,

Babamın cebinde beş para yoktu,

Beni doktora götürecekti.

Konu komşudan bulmuştu,

Daha sonra ne kadarda zor ödemişti.

Beni okutmayı ne kadarda çok istemişti,

Ama parası yoktu,

Ve benim okumam kimsenin aklına gelmemişti.

Bayramlarda hiç yeni elbise giyemedim.

Babam gizli gizli ağlardı bayramlarda,

Ben yine kimsenin aklına gelmemiştim.

Şimdi bana haklarınızı helal ediyorsunuz.

Helal olsun!

Cenaze törenimden bahsediyordum,

Aklıma gelince geçmiş anılarım,

Unuttum devam etmeyi,

Herkes oradaydı diyordum,

Çok kalabalıktı,

Herkes “vatan sağ olsun!” diyordu.

Gençliğime üzülüyorlardı.

Ama iki insan vardı orada,

İçin için ağlıyordu

Ben onlara bakıyordum.

Öldüğüme değil de ben onlara üzülüyordum.

Biri anam biri babamdı,

İstemezdim onları böyle üzmeyi.

Ama herkes orada ya…

Herkes teselli ediyordu ya…

Akşam ezanı ile birlikte

Kalmışlardı tek başlarına,

Boğulmuşlardı gözyaşlarına.

Artık ne gelen vardı ne de giden,

Bayramdan bayrama hatırlanacaklardı.

Vatan için öldüm ama…

Benim bir tek dikili ağacım bile yoktu vatanımda.

İki göz gecekonduydu yaşadığım yer, o da kira.

İşte bunun için üzülürüm

Ne yapacak bundan sonra anamla babam

En azından benim bir mezarlık yerim var.

Ben bu dünyadan alacaklı olarak gidiyorum.

Çünkü 20 yıllık ömrümde istediğim hiç olmadı.

Ne kahvehaneye çıkarken cebimde bir çay parası oldu,

Ne gençlik festivalleri, ne konserler hiç birini yaşamadım,

Bir kız arkadaşımın elinden tutup,

Başımı omzuna koyamadım.

Ama sözümü tuttum ya…

Varlığımı varlığınıza feda ettim ya…

İçim rahat, gönlüm huzurlu.

Şimdi sizler “Şehit” diyorsunuz bana.

Ben şehidim, Tanrı şahit

Mahşerde sorulsun hesap,

Varlığınızdan bir tek varlık geçtiyse bana

Varlığım tekrar varlığınıza olsun feda.

Ama bir tek şey zoruma gidiyor,

Kanla yoğrulan toprakların elden gideceği söylentisi…

Eğer gerçekse, “seferden döneceğimiz günler yakındır!”

Yeni bir yazıda buluşmak dileği ile…