Şehir içinde şehir

Şehir içlerinde ya da yakınlarında yapılan sitelere bakın. Birkaç apartman dikiyorlar. Etrafını da kale duvarları gibi surlarla çeviriyorlar. Yetmiyor bir de nöbetçi kulübesi ekliyorlar. Bununla bitmiyor tabiî ki. Kapıya da 24 saat usulü nöbetçi koyuyorlar. İşte buna başka ne denir ki? Dense dense şehir içinde şehir.
Devam ediyoruz. Bu aileler ücret dağılımında birbirlerine denk oldukları için işlerine özel arabalarıyla gidip geliyorlar. Birbirinde ayrılmasın diye çocuklarının okulları bile özel oluyor. Hatta camileri. Alışveriş zaten kendi bünyesinde gerçekleşiyor. Burada yaşayanların bulundukları şehirden kopuşudur bu. Farklılığı değil ayrıcalığıdır. Medenilik hiç değildir. Açıkça söyleyeyim ben sevmedim bu işi. İçim ısınmadı anlayacağınız. Güvensizliğin, kopuşun ta kendisi. Sosyologlar psikologlar oturup bunu tartışmalıdır. Burada yaşayanların kendileri olduklarını da sanmıyorum. Taklitçi genelde. Yüksek katlı binalarda oturmaktan kaynaklanan değil, zamanlar ruhlarının çözülüşüyle yüksekten bakma psikolojisi başlıyor. Bir de sitelerine isim veriyorlar. Çoğunun sonu şehirle bitiyor. Bilmem en şehir. Hani halkı anlayacaktık. Hani halktan kopmayacaktık Hani halkın içinden geliyorduk. İşte edebiyat parçalama diye buna denir. Bu yüzden sevmiyorum zengin hegemonyasını. Maalesef yönetenler de cüzdanlarından seçilmiyorlar mı? Araya cüzdan girince vicdan-micdan ortadan kalkıyor.

Ben bu kadarını yazdım. Daha ötesini varın siz konuşup tartışın. Şehir içinde şehri sevmedim sevemedim. Dikkat hormonlu bir kitle doğuyor. Organik değil anlayacağınız... Şimdilik söyleyeceklerim bundan ibaret.