Şehitler Ölmez

Her gün şehit haberi aldığımız yıllardı 90 lar. Adlarına parklar, çeşmeler, okullar yapıldı. Adları sokaklara, caddelere verildi. Benim de her gün önünden geçtiğim Şehit Enver Yorulmaz parkı, parkın girişinde iki çeşme var ve şehitlerin resmi. İlk yapıldığı zaman parlayan resimler, çok tazeydi acıları o zaman.. Her geçtiğimde bakardım. Bende aynı yaştaydım şehitlerimizle. Belki erkek olsaydım aynı kaderi paylaşacaktım. Park yapıldığında benim oğlum bebekti, büyüdü şimdi. Orda oynayan çocukların hepsi büyüdü. Gençler baba oldu. Anneler anneanne oldu. Ama Şehit Enver Yorulmaz öyle kaldı artık o solan resimde....Gencecik yüzü resimde soldu. Ama benim hafızamda öyle bir kazınmış ki o resmi ilk yapıldığı gündeki canlılığıyla hatırlıyorum. O ve onun gibiler neden baba olamadı. Ne hayalleri vardı kimbilir. Ülke onca yıl ve onca şehitten sonra hala aynı yerdeyse ve hala şehit vermeye devam ediyorsa Enver Yorulmaz neden öldü. Şehit ailelerinin çektiği acıyı hayal bile edemiyorum. Dünya var olduğundan beri çıkan savaşlar sadece birilerinin rahatı bozulmasın diye, birileri istediği için çıkmıyor mu zaten. 

Haberlerde duyduğumuz şehit haberleri bize soyut gelebilir. Sonrasında hayatımıza devam ederiz. Ama hiç de soyut değil. O ateşin düştüğü yer için öyle somut ki.... O acılar öyle gerçek ki... İçinde olsanız can dayanmaz. Çocukluğumda annem eşarplıydı, komşum doğulu, karadenizli, egeliydi. Şimdi de öyle...

Şu dünyada öğrendiğim şey liderlik demek hırs demek, açgözlülük demek, halkın acılarını görmemek demek, ezip geçmek demek.... Ne zaman liderler halkın içinde yaşar, o zaman eşitlik olur. O zaman halk mutlu olur.

Şehitler ölmez, ama yakınlarının ruhu acıdan ölür.