Şekerli ekmek istiyorum!

Yaşlandıkça, "küçüklüğümü hatırlama" gayretlerim artıyor sanırım.. Belki de, bir daha asla geri gelmeyeceklerini bildiğim için, burada paylaşmak istiyorumdur?

Geçenlerde reklamlarda gözüme çarptı.. Ekmeğine yağ sürülen bir küçük çocuk var.. Nasıl imrendim, bilemezsiniz? Çok lezzetlidir.. Bunun tadına bakmamış olan var mıdır? Yoktur, sanırım.. Hisar'a yeni taşınmıştık, annem bir yandan evin "sofa"sına yığılı eşyaları uygun yerlere yerleştiriyor, bir yandan da, "karnım aç!" böğürtüleriyle ortalığı ileten bana çözüm bulmaya debeleniyordu..

Aslında, normal şartlarda, ufak bir "terlik müdahalesi" ile gürültünün önüne geçmesi kolay olurdu, ama, kıyamadı zahir? Şimdi marka yazsam, reklama girebilir, lakin herkes o günlerde "zor bulunan, kuyrukları olan bir margarin"in ne olduğunu tahmin edebilir.. Bilmeyenlerle bir ara Akman'da buluşur, boza içip, leblebi yerken açıklarım..

Bir dilim ekmeğin üzerine bolca sürülen yağ ve üzerine kaşıkla serpiştirilen toz şeker.. Siz bundaki tadı, lezzeti, yarattığı mutluluğu hiçbir "bar"da bulamazsınız, gençler.. Hani, içi karamelli, dışı çikolata kaplı gofretler var ya? İşte onların hiçbirisi o kadar lezzetli değildi... Zaten yoktular da... Varsalar da, biz görmüyorduk, çünkü, televizyon denilen şey henüz buralara gelmemişti.. Bizim "bakkal"a da gelmemişti..

Bizim nesil, kolay ikna oluyormuşuz canım! Gerçi, ikna olmasak, ne yapacaktık ki? Bildiğimiz, gördüğümüz ne vardı? Dünyamız, evimiz, mahallemiz, okulumuz ve akşamları babamızın dinlediği "ajans"tan sonra, "ortak dinlemeye" geçirilen radyomuz..

Özlüyorum valla! Şimdiki çocuklar, ne kadar zavallılar.. Onları mutlu edecek "ufak hiçbir şey" yok, maalesef..