Şelale tamircisi

mum kokulu bir kadındı
şiirin tam çatısındaydı
gereksiz bir süs gibi duruyordu...
şiire hiçbir şey vermiyordu
içmeyince;
bana da...
salaş bi barda tanımıştım onu
kokusunu tam kestiremiyordum
zambak, leylak, lavanta...
ve ismini bi türlü hatırlamıyordum
ondan mum kokulu kaldı
beynelmilel;
yazık ona
bana da...

.
ben bi şelale tamircisiyim
işsizim
başı boş gezerim
dağların denizi çimdiklediği yere dökülenin
ve kalpten yanağa süzülenin
tok gönüllü tamircisiyim
ellerimde;
güneşten çalıntı aşk ateşi
kavuşsun diye su aşkdenizine
kavuşsun diye donuk kalpler birbirine
donan nehirleri
ve kan pıhtılarını eritirim...

ben bi şelale tamircisiyim ve
olmasam da olur elbette
ama vurmayın yüzüme...
gözyaşı pınarlarina ince ayar yaparım
sel olmasın diye,
çıkmasın diye aşk yatağından
kalplere ipekten barajlar kurarım
 .
yalnızım

işsizim...

kitaplardan başladım

aşkta ustalaştım...

hakkında üç bin kitap yazmışlar...
yalnızlığı anlatan da al bi o kadar;
aldım...
taklavat çantamda hepsinden var
hepsini bir bir tattım...
yazarlar yorulmasınlar!
aşk eşittir yalnızlık yazsınlar
bana güvenin hepsini tarttım...

isyanım bu yüzden
inadım bu yüzden
bu yüzden şelale tamircisiyim...
bir aşk tamir edersem;
aşkı ben bulmuş gibi sevinebilirim!
kurumuş nehir yataklarında
ve kırık kalpler sokağında
elimde çalıntı aşk ateşim
çaresizlik içinde gezerim...

mesleki başarılarım sınırlı kaldıysa da
kırık kalplere iyi geliyormuşum
öyle diyor mum kokulu kadınlar
isimsiz uyandığımız yataklarda...
bu arada
kitaplardan fazlasını öğreniyorum
isimsiz uyandığım yataklar
en azından biraz dağınıksa..

 prosayko...