Selami ve Ertuğrul Ata!

Hanım dedim olmuyor, iki evlat bize az!

İki daha yapalım, hem şenlik olur biraz!

*

Ninemin cenazesi için köye gitmiştik.

Tek hanım kaldı evde, onu götürmemiştik.

*

Annem; oğlum sen durma dedi, hemen eve git.

Karının günü yakın, belki kalmadı vakit!

*

Acele etmiyorum, geldim evin yanına!

Kiracımız Eczacı, birden seslendi bana!

*

Neden oturuyorsun, haberin yok mu senin?

Ebeyi çağırdılar, günü gelmiş yengenin!

*

Hemen koştum eve ki, komşular eve dolmuş.

Meğer bizim Selami, üç saat önce olmuş!

*

Seksen sekiz yılının dört ekim akşamıydı.

Gününü de unutmam günlerden de salıydı!

*

Babam taktı ismini, dedi olsun Selami!

Annem de tembih etti, bu son olmasın e mi?

*

Biz de aynı kararı almıştık dedim anne!

Bir torun daha gelir kısmetse gelen sene!

*

Uzun bir mola verdik, geldi iki bin iki!

Yaşım da fazla değil, nüfusumda kırk iki!

*

Dedim hanım unuttuk, hani sözümüz vardı!

Hanım anlayışlıydı, bir başkası kızardı!

*

İyi ayarlayalım koç burcu olsun oğlum.

Belki hayırlı olur, belki açılır yolum!

*

Allahın hikmeti ya, dediğim gibi tam!

On üç nisan akşamı doğdu Ertuğrul Atam!

*

Karabükten telaşla koşup gelmiştim eve!

Dediler ki öğlede gittiler hastaneye!

*

Ali ile Selami annesinin yanında!

Ertuğrul Atamız da uyuyor kundağında!

*

Hanım dedim bu kadar; daha fazla istemem!

Bir daha çocuk yapma valla eve de gelmem!

*