Semaya havalanan yaralı güvercin

Hava buz gibi.Rüzgar saçlarımı karıştırıyor hiç sormadan. Zaten kim bana neyi sordu ki bu hayatta? Ben istermiydim dört duvar arasına sıkışmış, siyah pelerinli beyaz güvercin olmayı...

Bugün üstümden çıkarttığım o kara örtüyü cezaevinin yıllarca ağlamalarıma, umutsuzluğun içinde çırpınan cılız, titrek mum ışıklarına, bitmeyen gecelerine tanık, sessiz duvarlarının arasına bıraktım. O talihsiz olayın üstünden yıllar geçti. Üzerime kazınmış suçlu damgasını bir keskin bıçakla kesip attım. Artık geçmiş yok...

Titreyen ellerim ve ağlayan gözlerim soğuktan değil, heycanım kasıp kavuruyor şuracığımı, mideme hiç de tanıdık olmayan bir ağrı saplandı; acı, keskin. Kapıdan çıkışımla yeni doğan bir bebeğin ciğerlerini yakan oksijen gibi benim de yüreğim yanıyordu. Yıllar sonra özgürlüğün kanatlarını alıp uçabilmek hıh! Hayal gibi. Gözyaşlarım durmadan akıyor yalnız tuzlu değil aksine tatlı. Güneş bugün benim için de doğudan doğuyor. Ağaçlar bana selam mı verdi ne? Biliyorlar mı geçmişimi sorguluyorlar mı? Ya şu küçük çocuk, niçin ağlıyor? Yardım etsem... Ama ya benden korkarsa? Onun bu masum hayatına kirli ellerim dokunsun istemem. Sokakta yürümek ne zormuş! Oysa bu kuşun uçması lazım yüzü kızarmadan, başı dik, gururlu. Dudaklarımda masumluğun ifadesi gelinciğin gülümsemesi olsun istiyorum, gözlerimde benim de benim de çiçekler açsın istiyorum ama...

Hayatımda siyahtan beyaza geçerkenki o ince gri çizgide kırmızı bir gül filizlensin istiyorum. Biliyorum bugün güneş tepedeyse yarın da olacak ve yaralı bir kuş semaya havalanacak...