Sen aşk ne bilmiyorsun ya da aşkın med-cezirleri üzerine(2)

Aşk söylemi, İmge'yi tümüyle saran, sevilen yaratıgın çevresinde yumuşacık bir eldiven gibidir.

Aşıklar arasında saygılı bir söylem vardır, aşıgın dervişe özgü bir hali, basamak olmayı kabullenişi vardır.

Ama bu durum aynı zamanda kendi zıddını da içinde taşıyan çok da kaygılı bir haldir ve bu ruh hali imgenin bozulmasına duyulan kaygıya aittir.

Zira imge bozuldugu an, tapınma kılıfı yırtılır ve bir sarsıntı sarar ortalıgı.

Birden bire öznenin dudaklarında bir çeşit küfür yükselir, aşka dair olan kutsama saygısızca bozulur.

Bu durum öylesi bir haldir ki, sahici aşıklarda bu "bozma korkusu"yitirme kaygısından daha yüksektir.

Bu hal sahici aşka aittir ve bu kaygıyı yitiren her an her şeyi yitirebilir.

Ama unutmamak gerekir ki, bazı öyle haller de vardır ki bu kaygının dozu gözü kör eder, aşk yitirilmiştir ama kaygı öylesine galebe çalmıştır ki yitirilenin farkına bile varılmamıştır.

Sanki bir büyü hali var gibidir, kör olmuşuzdur, ama biz sanki bir cennetin ortasında meleklerle danseder gibi raksetmeye devam ederiz.

Bu halin farkına varmadaki gecikmenin yarattıgı çöküş duygusu gerçekten de çok trajiktir ve sonrasında klinik bir hal alabilir.

Bazen de öznenin nesneyi degil, aşkı sevdigi durumlar vardır.

Tümüyle aşka özgü bir sapma hali olan bu durumda, "öteki aşkın altında hiçlenmiştir", incinmektense sevdigini aşkın yüce ve soyut derinliginde eritmeyi tercih edebilir aşık.

Bir bakıma dudaklardan dökülen şey, "..arzuladıgım şey artık kendi arzumdur, sevilenin varlıgı ise bu arzuma destek olmaktan başka bir şey degildir.

Ve gerçekten bir gün öteki'nden vazgeçmeye karar vermem gerekirse tuttugum yas "imgelik"e aittir ve aslında aşkı yitirdigim için aglarım..."tümceleridir, ama kimsenin duyması istenmez, zira mezar başındaki bu agıt, sadece özneye aittir artık.

Aşıkta sevilen varlıga karşı her an ya kendini bir biçimde suçlu buldugundan ya da mutsuzlugunu sergileyerek ötekini etkileme isteginden dolayı, bir "çileci özcezalandırım" hali veya tutumuna rastlamak her dem mümkündür.

Çile ötekine seslenir"...geriye dön bana bir bak, beni ne duruma düşürdügünü gör!.."

Aslına bakarsanız bir şantajdır bu, ötekinin karşısına "yokoluşun"imgesini çıkarma ve irade dışı bir biçimde boyun egmeye zorlama arzusu vardır.

Aşıgın derin bir mazoşizmine sahne olur bu dramatik travmalı hal.

Ama yapacak pek de bir şey yoktur, arzu bu kez yön degiştirmiş, acıyı öne çekmiştir.

"İşte benim tipim" ya da "Tam da aradıgım, ruh ikizim"söylemine ne de çok rastlamışızdır.

Şöyle bir düşünün, çogu zaman çevremizde bir çok kişinin dudaklarından çokça dökülen bu "kutsal"sözleri...

Bazen bir ten kokusu, bazen bir burun, bir hava, bir bakış aşık olmaya yeterdir, sanki de aşık bütün yaşamı boyunca "tipi"ni arayan, sadece daha güç begenir bir tavlayıcı gibidir sahnenin bu bölümünde.

Aşık oldugunu "sanan"özne, son derece önemsiz sayılabilecek bir özelligi, "beklenmedik bir özgünlük" haline sokar ve işte yanılsama da böyle bir yerde başlar.

Ötekini "nitelendirilemez"bir kutsamayla "atopos" (sokrates'e başkalarının yapıştırdıgı yafta)yapıverir.

Halbuki sahici bir aşkta, "özgünlügün gerçek yeri"ne ötekidir ne de ben, bizatihi "ilişkinin kendisi, onun özgünlügü"olmazsa, fethedilmesi gereken şey bu büyülü birlikte olma hali olmaz ise orada gerçek ve sürdürülebilir bir aşktan sözetmekte pek mümkün olamayacaktır.

Çogu zaman yaşanan acılı hallerin kaynagında bu durumun payı çok büyüktür.

Ve pek çok "büyük aşklar"vardır böyle çöken ve ne yazık ki aşka olan inançsızlıgı da körükleyip durur bu çok sesli korolar zinciri...

Aşka saygı duruşuna davetim devam edecek, sözümüz çoktur, olmayan sesimizdir:)

Devam edecek.