Sen benden gittin gideli...

Kaç kere geldin hayatıma?

Ve sonra kaç kere gittin?

Ben durgun sularda yüzerken, sen çalkantılı bir denizdin.

Met- cezirlerinle kumdan kalelerimi devirdin.

Geldin gittin, geldim, gittin...

Hani laf cambazıydım ben, kelimeleri mi yitirdim seni düşünürken?

Şimdi soruyorum. Madem ki gidecektin, niye geldin? Madem ki beni hiç olmadığı kadar öksüz- yetim bırakacaktı yokluğun, neden doldurdun hayatımdaki boşluğu? Bıraksaydın, kalbim, içindeki koca delikle yaşamaya devam etseydi keşke, alışmıştı ne de olsa...

Bu gün sesini duymak istedim. Özlediğimi hissettim. Olur ya insana hani bazen. Özel bir ses duymak istersin. Ayda bir kez bile olsa... Seni anlayan bir insan sesi... Ya da öyle sandığım. Yanılmış da olabilirim. Zaten, o sesi duymak istediğin anın yoğunluğu geçince boş verip, her zamanki gibi hayata dönersin. Kaldığın yerden...

Hele ben ne çok alışkınım tüm bu hayal kırıklıklarını gögüslemeye. Doğduğum dakikadan beri uğraşırım ben bu tür hayal kırıklıklarıyla. Kahverengi saçlarımın altındaki beyazları değirmende ağartmadım ki.

Binlerce vurgunla enkaza dönüşen kalbimin beynime verdiği emirle, bir kez daha dünyanın anasını satıyorum. Kimselere falso vermeden, mutluluk pozu veriyorum...

Yine hayal kırıklıklarımın, duygularım üzerinde geliştirdiği bir savunma mekanizması mıdır bilmiyorum, ama belki arayıp sormamanın iyi yanları da olabileceğini düşünüyorum...

Aramıza giren uzun sessizlikler, bu durumun öyle olmasına alıştırıyor beni. Hiç bir insan diğerinin her şeyi olamıyor, bunu öğreniyorum.

Kimi zaman kendime bile şaşırıyorum, aramadığın zamanlarda sana karşı içimde beslediğim en sıcak duyguları dipfrizde muhafaza edebilmeyi nasıl başarıyorum?

Şükür ki hayattayız, şükür ki hayattasın mesela. Değer verdiğin bir insanın suskunluğu, onun ebedi sessizliğinden iyidir en azından, diye düşünmeye başlıyorum.

Ve zaman her derde devadır, zaman ne gösterir bilemeyiz...