Sen de alıp başını gitme

Eylül ayının düşen yapraklarına inat, yeni başlangıçlar katmaya çalışmışımdır yaşamıma. Yeni kararlar, yeni uğraşılar, yeni yerler… Böylelikle yenilenmeye çalışırım.

Ama bu Eylül payıma düşenler biraz farklı oldu. Hiçbir Eylül bu kadar çok gideni yaşamamıştım. “Ben sonbaharım, elbette böyle olacak” der gibiydi her şey. Yapraklar savruldu üstelik şiddetli rüzgarlara rastlamadan, hepsi kendi bildiği ama benim bilmediğim diyarlara… Yeni renkleri görecek, kendimi yenileyecek gücüm tükeniyor. Her Eylül'de yenilenen ben, daha bir zorlanıyorum.

Ayrılık sonradan koyuyor yavaş yavaş, daha birine alışamadan devamı geliyor.

Önce canımın bir parçası gidiyor. Hayatını kurma yoluna çıkıyor, hem de güneşli bir Eylül sabahında. Atlatırım sanmıştım en sevdiğim mevsimde, öyle kolay değilmiş. Zaman diyor yaşayanlar.

Sonra yalnızlığa dayanamayan pisi gidiyor, hayatına giren dişi kedinin peşinden, sevdiği yemekleri bile terk ederek.

Ardından adını bile bilmediğim, sadece eve girerken, giriş kapımıza bakan balkonunda kitap okurken gördüğüm yan apartmandaki komşu çekip gidiyor. Kalbine yenik düşmüş diyorlar sorduğumda.

Ya baharda yavrularına poşetiyle yemek götüren havhav, o da yokmuş ortalıkta, epeydir görünmüyormuş. Başkalarına öğün oluyormuş gönderdiğim yemekler.

Kasım'da açacak hevesiyle suladığım krizantem (kasımpatı) beni unut dercesine boynunu büküyor.

Bitmedi biter mi?

Her gün başka birinden haber geliyor gitmiş diye. Artık yazmayacaklarını söyleyip gidiyorlar emek verip yazanlar. Biz nerelerde yazacaklarını, onlar kimler tarafından okunacaklarını bilmeden.

Henüz birinin gidişine bile alışamazken…

Neden?

Herkes kendince haklı(mı)…

Kalanlar üzgün de, peki ya gidenler???

Ne gidenler ne de kalanlar neden  bu yazılanlara.

Sadece Cem Karaca’nın yankılanan sesi sebep tüm bu satırlara…

“Sen de alıp başını gitme ne olur

Ne olur tut ellerimden”

 *

Eylül 2011/ Kurşun