Sen de mi Brütüs......

Cambazlık ( Hayvan alım satımı) yapan bir arkadaşım var.

İşleri kötü gidince sektörü değiştirmeye karar verdi.

Geçenlerde açılış davetiyesi göndermiş.

Giyim mağazası açıyor.

Telefon ettim.

“ Oğlum bu işler düve almaya, buzak satmaya benzemez, bildiğin işi yapsana sen” dedim.

Kötü oldum.

Açılışa kallavi bir çiçek gönderdim, ardından da kendim gittim.

Futbol sahası gibi bir mağaza, yaklaşık 30 kişi çalışıyor.

Bayan kıyafetleri de var ama erkek kıyafetleri ağarlıkta.

Yedik içtik.

“Hayırlı olsun, Allah utandırmasın” dedik

Bir şeyler almadan çıksam ayıp olacak.

İki gömlek bir de pantolon aldım, çıkmak istedim.

Çıkamadım!

Bizim sülalede kalpten ölen yok çok şükür, ilk ben olacaktım..

Kasadaki bayan, aldıklarımın fiyatını söyleyince, kriz geldi bana gülüyorum.

Şaka gibi ya!

Vazgeçtim diyeceğim, karizma resetlenecek.

Verdim parayı, içim yandı!

Arabaya binene kadar kendi kendime söylendim. “ Ayağında don yokta sen manken peşinde koşuyorsun da” “ dişlerin takma da fındık yiyorsun da” neler neler.....

İş yerine geldim, acım geçmiyor.

Duramadım çıktım.

Kafaya taktım, başka mağazalara gidip aldıklarımın fiyatlarını sorup öğreneceğim.

İki mağaza gezdim.

Aklım başımdan uçtu.

Arada yarıya fark var.

Sahile oturup “ Ah gül Ali’m sen bu günleri de mi görecektin” diye bir ağıt yakmadığım kaldı.Rahmeti Babaannemin tabiri ile otalanmış( zehirlenmiş) gibi

Yürüdüm mürüdüm ama içimdeki yangın sönmüyor.

Bir taraftan güleceğim de çıkıyor..

Öyle saçma sapan bir ruh hali işte.

Belki sizde “üflenmişsinizdir de” biliyorsunuzdur.

Neyse acım, kederim beni şair yaptı.

Oturdum şiir yazdım..

Gömlek aldım,

Pantul aldım,

Cambazdan

Aldıklarım; ketenden, kanvastan.

Gazlandım, içim yanar gezerim.

O mağazaya ben bir daha.........

Ne giderim,

Ne başkasını götürürüm!