Sen Giderken...

Ölümü anlatabilir mi bir şiir?

yok oluşun karanlıklarını yada

-sen beni bırakıp giderken-

ayrılık anlatabilir mi?

çiçeğin sarısı yüzüne inerken bir tokat gibi

Sevmek;

hem ölümle eşleştirdiğin hayat

-boğazına tıkanan morluklar-

hem de yürüyüp gitmek özgürlüğü

karışırken tüm renkler birbirine

yürüyoruz işte!

İstanbul ağlıyor

yağmurlar yağıyor durmaksızın

ben ağlıyorum korku kaplıyor her yanı

yalnızlık korkunun adı oluyor

hiç istemediğim şiirler yazıyorum

istemediğim kızıllıklarda

ağlamak hep ağlamak var dört bir yanımda

şarkıların sözlerini algılıyorum ilk kez gibi

hepsi ayrılıkları anlatıyor

gözlerimde sisli hayaller

bedenimi seviyorum senin ellerinle

dökülürken rengarenk kristaller avuçlarıma

gidişinin ardından bakıyorum…

dolaşıyorken bir bulut yumuşaklığında

grileşmiş beyazlıklar

yüzünün deltasında

hissediş tüm hücrelerime işlerken

şehvet;

düşlerimin rengini

kızıla boyuyor aniden

sen gidiyorsun

sözcükler yetmiyor anlatmaya gidişini

şiirler yetmiyor

atom bombası atılıyor Nagazaki’ye

-bir kez daha-

patlıyor!

dağılıyor!

paramparça bir renk kaplıyor her yanı

-kırmızı yeniden-

kana bulanıyor tüm düşler

ayaklarım yerden kesiliyor…

uyanıyorum

ama sen gidiyorsun yine de

ben gidiyorum

düşler bitiyor

kırmızı korkularımızla
büyüyoruz bir kez daha

korku ayrılık oluyor

…..

öyle özlüyorum ki seni

devrilmiş bütün yollar sana varıyor

Ve bütün ayrılıklar…

M.Selim Tuncer / İstanbul/2006