Sen gitmesen noolurdu?

Ah be oğlum değer mi bu memleketin rezil eğitim sistemi için o güzel canına kıymaya. Senden daha kıymetli olacak değil ya bir okul bir kitap. Ah be oğlum anana babana acımadın mı hiç o güzel canına kıyarken. Kim bilir o an neler düşündün. Gözüne mahallede oynadığın arkadaşların gelmiştir, elbet kardeşin ağabeyin gelmiştir, öğretmenin sınıf arkadaşların… En yakın arkadaşınla yaptığınız o çocukça olur olmaz gülüşmeler gelmiştir aklına. Ama nasıl oldu da bu ucuz beceriksizce yapılmış sistem senin gibi pırıl pırıl bir yavruyu kurban verdi anlamadı kimse. Birkaç gün sonra bu ülkenin milli eğitim bakanından YÖK den bilmem kimden hesap sormaz mı anan baban. Sorar elbet sorar da kuru bir baş sağlığı diler sayın büyükler onlara. Bir de ağlar sahte gözyaşları ile aman ne ağlamak. Manşet bile olurlar gazetede “şu devlet büyüğü hanım efendi ya da beyefendi beceremediği eğitim sistemi yüzünden kendi canına kıyan yavrunun evine kadar gitti ağladı ama bir şey yapmadı.” Niye yapmadı. Ne yapacak ki. O sizin evde ağlayıp sonra güzel makam aracına binecek. Güzel evine gidecek. Açacak televizyonu dizisini seyredecek. Sabaha zaten bir gün öncesi ile ilgili bir şey hatırlamayacak. Giyecek son model cicilerini gidecek meclise. Eğer yoksa tv de önemli bir dizinin finali oturacak meclis sırasında. Toplantı bitsin diye bekleyecek. Bekleyecek çünkü gezmeye alışverişe gidecek. Bak kuzum değişmeyecek hiçbir şey sen canına kıydın diye. Tek değişen ananın bananın ağabeyinin hayatı olacak. Onlar seni hiç unutmayacaklar çünkü. Hep yüreklerinde bir kor olacaksın sen. Hep bir özlem olacak içlerinde. Ağabeyin evlenirken seni düşünecek de dolacak belki gözleri. Annen ağabeyini damatlığı ile görünce tutamayacak gözyaşlarını sen geleceksin gözünün önüne çünkü. Ah diyecek yaşasaydı onu da böyle görebilseydim. Belki ağabeyinin bir oğlu olacak adında yaşatacak seni. Ama kuzum bil ki seni hiç unutmayacaklar. Azalmış gibi görünecek ananın babanın acısı ama aslında hiç dinmeyecek yangınları. Ruhun şad olsun oğlum…..