sen gittin ben ıssız kaldım

Zaman zaman içim dolar…geçmişe ve geleceğe dair.buruk bir sevinç kaplar içimi…Bir yarım eksikmiş gibi. sebebi babam…evet babam…ben küçükken ayrılmışlar annem ve babam…sonrasında klasik görüşmeler yaz ayları ve okul tatillerinde..hep eksiktim ama hep dolu babama.hiç geçmezdi ona olan özlem…hep çoğalırdı yıllar geçtikçe.yurt dışında yaşardı.nevi şahsına münhasır biriydi.herkes tarafından sevilen .esprili yakışıklı ve karizmatik biri.gurur duyardım babamla…az görürdüm ama hep onun kızı olmak farklı okşardı içimi…tüm canlıları severdi.sporun her dalı ile uğraşırdı.tüm dünyayı gezmişti.eksikleri yokmuydu tabii ki vardı mesela hep yarımdım ben ona.hep azdım…solum hep boştu..maddi anlamda hiç bir sıkıntı yoktu ama maneviyat hep kavururdu içimi…içimde kalmışların çoğu hayalleri hep onunla ilgiliydi.hic sinemaya gitmedik mesela ya da hiç beraber zamanı değerlendiremedik.o hep meşguldü…ve sonra amansız hastalığın düşürdü onu birden.birden öğrendik..O spor yapan hayati dolu dolu yaşayan adam iki ay içinde yatağa mahkum olmuştu…bikac ay sonra da elveda dedi gitti…inanamadım gidişine, sanki her gün berabermisiz gibi ,nasıl yaparım ben dedim.arkamda ki dağ yerle bir olmuştu,limanım yıkılmıştı,deprem yaşamıştım sanki kimsesiz kalmıştım..hiç yakışmamıştı ona gidişi.zaten kime yakışırdı ki…demem o ki sandığımdan daha çok kör düştü içime daha çok üşüdüm onsuz…Issız kaldım,sessiz kaldım…