Sen hangi iklimi sırtında taşıyorsun?

Şimdi bir yol ayrımında duruyorsun. Yüreğinde cesaret ve korku kol kola.Bekliyorsun, hangisi baskın çıkacak. Duruyor ve bakıyorsun. Ellerine bakıyorsun mesela. Bomboş ve öylece duran ellerine. İçinde derin bir boşluk... "Fena halde yanıldım" diyorsun kendi kendine "Bu boşlukta bunun eseri olmalı..."

Nasıl baktığına bağlı aslında. O boşluk kendini bırakmışlığının başlangıcı da olabilir, kendini yeniden doldurmanın da. Nasıl baktığına bağlı...O boşluğu bir uçurum olarak adlandırabilirsin. Hayatının geri kalanını düşmekle geçireceğin bir uçurum... Ya da yolun sonu... Yaşına hiç yakışmayacak düşünme biçimleri giyebilirsin üzerine. Ve o uçurumdan aşağı düşerken, kara giysilerinin eğreti sarkan etekleri savrulur. Ya da bambaşka bir yolu denersin. Yeni bir umudun vardır beyaz etekleri çıplak ayaklarına dek sarkan.Yukarda ısıtan bir bahar güneşi parlamaktadır ve sen, herşeye hatta kendine rağmen o güneşi yüzünde, gözlerinde, ellerinde hissetmektesindir...

Şimdi iki seçeneğin vardır. Ya omuzlarında koca ağırlıklar uçurumun yer çekimine kapılırsın ya da bahar güneşi altında bembeyaz bir sayfa olmayı seçersin. İkincisinin en onurlusu olduğunu düşünürsün. Ve devam edersin: "İnsan yenilmez. İnsan acının altında ezilmeyecek kadar güçlüdür.O küllerinden doğan Anka Kuşudur. Bittiği an yeniden başlayandır."Bilirsin hayat boyu olacak bu yol ayrımları. Hayat denen, düz bir yoldan ibaret değildir çünkü. Hayat ayrılan yollar ve yapılan seçimlerden ibarettir olsa olsa. Ve kendi iklimini kendi sırtında taşır insan.

Şimdi kendi iklimini yokluyorsun. Güneşin mi baskın yoksa yüreğindeki sis mi? Gözlerin hangisine bakıyor...Şimdi kendi iklimini dinliyorsun.Kulaklarına baharın coşkusu mu geliyor yoksa fırtınanın uğultusu mu? Şimdi kendine soruyorsun; "Sen hangi iklimi sırtında taşıyorsun?"

RESİM: Ayala http://www.offthebeatenway.com/