Sen İstanbul'sun

Bende hikayeler hep aynı. 

İstanbul kokulu… 

İstanbul denen garip bir o kadar da büyüleyici şehrin beni her seferinde kandırması. 

Ne zaman havasını içime çeksem,  

Zehirliyor beni,  

Zehirliyor senli, benli anılarla,  

Gözlerimi kapadıkça daha çok içime işleyen anılar. 

Özlüyorum İstanbul’umu. 

Onsuzluk çok zor. 

Ama sensiz ve onunla olmak daha zor. 

Siz iç içesiniz,  

Sen İstanbulsun 

İstanbul da sen. 

Peki ya ben ? 

‘Merhaba İstanbul, ben geldim!’ dediğim an,  

Kelimelere dökülmese de seni sormak istiyor kalbim ilk başta. 

Hatta seninle karşılaşabilme ihtimali bile heyecanlandırıyor beni,  

Kocaman kalabalıkların, karmaşanın arasında seninle karşılaşabilme ihtimali… 

Beni uzaklara yolcu ederken , bana sarıldığın kuytu köşe İstanbul,  

İlk defa elimi tutup, dudaklarını dudaklarıma değdirdiğin deniz kenarı İstanbul,  

Hatta bana son sözlerini söylediğin yağmurlu sokak İstanbul. 

Hikaye hep üç kişilik. 

Sen, ben ve o. 

Ben sadece onunla olunca hikayem eksik kalıyor. 

İstanbul; benim hikayemin çoktan bittiği yerde senin hikayenin yeni başladığı o masal diyarı…