Sen kalemdin benim veda

Sen kalemdin benim..

Veda mı bu? Sanrısını unutmayacağım zamanlara
Küllerimin diyetidir mutluluk..

Sen böyle bıçak kesmiş sözcüklerle giderken,
Ve kentlerin coğrafyasını taşırken ordan oraya..
ardından bakar dururum,
ardından bakar, burkulur, kırılırım...
Silerken kimseler görmesin diye gözyaşlarımı
Kimselere sen dahil kimselere diyemem
ISlah edilmemiş özlemlerimi

Ne kadarını olsa taşırım acılarımı, ezildiğimi söylemem
Bağırıryorum bas bas, hıçkırıklara boğuluyor sesim daima
bütün yüksek yerlerden, dağlardan doruklardan bağırıyorum
Çağırıyorum seni

Seni, seni çağırıyorum
ama ne olur bakma ardına
yitirmişim bir kere
başka keresi yok bunun

Ömürlük yitirmeler benim ki
Seni üzmek için gelmemiştim sana

dedim ya; sen kalemsin benim
Kendimi üzerim seni üzmem...