Sen kimsun...?

Gözleri yaşlı Gürcü Türk karı kocayı ekranlarda izlediğim zaman çok duygulandım. Endişeli bir gelecek beklentisi içinde oldukları her hallerinden belliydi; yine de ağaçlar ve yeşillikler içinde kulübeyi andıran evlerinin önünde birbirlerine yaslanmış küçük dünyalarında mutlu görünmeye çalışıyorlardı. Gözleri ise karşıya, uzaklara, Türkiye'ye çevriliydi. Öyle ya ufkun gerisinde Karadeniz'de akrabaları dostları vardı. Her sabah şafakla birlikte uyanıp grub vaktine kadar oralardan birilerinin çıkıp gelmesini beklemişler, düşlemişlerdi. Bu güne kadar oralardan hiç gelen olmamıştı ama yaşam sevinçlerinden umutlarından da birşey kaybetmemişlerdi. Doksanını aşkın yaşlı kadın röportaj için gelen habercilerin kendisine uzattığı mikrofona uzun yıllar süren beklentilerini hiç unutmadığı o muzip Karadeniz şivesiyle yanıtladı;

Gideysun geleysun hisumsun
Gitmeysun gelmeysun sen kimsun..?

Bu sözleri işittiğimde gözlerim buğulandı boğazıma bir şeyler tıkandı. İki satır sanki tüm yalınlığıyla bir yaşamı kucaklayıvermişti. Gitmediğimiz görmediğimiz insanlar bize demez mi, sen kimsun diye.

O gün çekim yapan televizyon ekibi oradan ayrıldğında sanırım yaşlı çift uzun yıllar sonra ve belki de hiç olmadıkları kadar mutlu oldular. Nihayet, sonunda karşıdan Türkiye'den birileri gelmişti, buram buram memleket kokuyorlardı. Onlar da mutlaka doya doya soludular içlerine çektiler bu havayı. Karadeniz yaylalarının, çiçeklerin, toğrağın kokusu, dost ve hısımlarının kokusu bütün benliklerini sarmış olmalı. Artık bundan sonrasına dayanırlar diye düşünüyorum, hem belki de yeni gelenler de olur karşılardan.

Unutmayın, yaşamın her evresinde bir yerlerde birileri sizi bekliyor olabilir, onlara ulaşın, özledikleri hasret kaldıkları yerlerin havasını, kokusunu ve sevginizi götürün kucaklayın.