Sen mi gittin, ben mi kaldım?!!

Her giden bir şarkı bıraktı ardında, kendinden de bir şeylerle andaç.

Sen; sen tüm şarkıları, tüm makamları bıraktın, yanında da götürerek, aynı zamanda benden bir şeyleri de takıp peşine!

Giden midir terk eden, kalan mı bilemedim?

Kalan olmalı zannımca, öyle ya, bitmeseydi bir şeyler kalanda, bitirmeseydi için için bir şeyleri, giden niye gitsindi ki?

Öyle de olsa, ben seni herşeye rağmen, hiçbir zaman terk etmedim ki!

Öylesi çabaladın ki öldürmelere, öylesi koşturdun ki her gün biraz daha yeşertmeye çalıştığım filizlerimi kırmaya, öldürmelere tüm duygularımı öylesi hızlı koştun ki!

İşte o nedenle ki bilemiyorum; sen mi terk ettin beni gidişinle, ben mi kalışımla seni?!

Saman alevi şevklerle oluşu gelişinin nelere mal oldu bilemezsin, bilemezsin ne denli çoktu ve darmadağınık; un ufak her bir hücremde serpelediğin, serpeleyip de bıraktığın cam kırıkları. Nasıl acıtmaktalar bilemezsin yüreğimden başlayarak her bir zerremi, nasıl dağlar bıraktığın ateş topları bilemezsin.

Şimdi hiçliği büyüyor yaşamın, her gelen günle biraz daha. Her yeni gün katledip umutları; dörtnala koşan atının terkisine atarak, doludizgin koşturuyor hiçliğin sonsuzluğunda.

Her gün bir teli daha kopuyor yaşamın!..