Sen miydin?

Yüreğimin tabanları şişti? Daha nereye kadar sevebilirim bilmiyorum. Aslında yorulmazdım kalbimdeki boşluk olmasaydı. Yerini doldurmakla uğraşıp yersiz sancılara gebe kalan biriyim artık. Avuçlarımda gelecek günlerin yokluğundan habersiz çizgiler... Kendini nereye koyacağını bilmeyen kelimelerle konuşuyorum. Hiçbir cümlemde özne yok  "Olmalıydı, susmalıydı ama kim, susamalıydı sustukça, ama ne?"  Ahh... Bitmeyecek sabaha kadar bu aşkın ve eksikliğin düellosu.

Sana hangi bakışımla gülmeliydim hâlâ bilmiyorum. Yüz ifadelerimin çok sık değiştiğini söylemiştin. Kararsızlık... Hep onun suçu.

Sen miydin çağıran geceyi ve sesi. Denizin derin gülümseyişleri ve ardında üşüten karanlığı mıydın? Düşerken bile kararsızım şimdi. Dizlerim kanayınca veriyorum kararımı "Düşme!"     Geç kalışlarım giyotin gibi ayırıyor kendimi benden. Yastığım, taşlardan daha kararsız. Başım ezik, ışıl ışıl bir güne uyanınca artıyor çelişkilerim. Gidiyormuş gibi yaparak yerleştiğin dünyamdan, kalıyormuş gibi çekip gidişinle çoğaldı zıtlıklarım.  

Sahi, sen miydin ben? Arıyorum bulamıyorum. Gölgem de ışıkla oynaşıyor. Sokaklarımda kalabalıkların ihaneti... "Yeter!"  Hep bana mı kaldı bu yalnızlık? Köpekleri imrendiren bu esrik ruhum evcilleşmez  mi? Kendimi görmek istiyorsam aynanın ardındaki siyaha katlanmalıyım.  Biliyorum, "Aşk"tan öte bu, yalnızlıktan beter bir kuyu... Dipsiz, sessiz., susuz.... Bekliyorum kıyametimi doğum günümde.

Heey, bahçe kapılarını sürükleyerek gelen!  Yüzünü anımsarken unuttuğum!  Ey, beklediğim, bana bütün istasyonları ezberleten!  Tanıyamadım, sen miydin?  Eskilerimi attım, çıkmaz sokaktan bir ev aldım. Şimdi ile başladım yeni bir öyküye, artık diye bitirdim senli şiirlerimi. Git artık... Hemen, şimdi!