Sen olmak için

Sana dayatılan şekilde yaşamak istemiyorsun. Birisiyle konuşurken içinden nasıl geliyorsa o şekilde davranmak istiyorsun. Birileri gibi rol yapmak ya da çıkarına göre davranmak istemiyorsun. Canın sohbet etmek istemiyorsa da konuşmuyorsun. Velhasıl kendin olmak istiyorsun. İnsanlar da sana baktıklarında sadece seni görsünler istiyorsun. Ne kadar çok şey istiyorsun… Ama olmuyor. Kişinin fikri neyse zikri de odur hesabıyla sen istediğini söyle, istediğin gibi davran, istediğini yap faydası yok. Karşındaki ne anlamak isterse o şekilde anlar. Önceleri savunmaya geçer kendini anlatmaya çalışırsın. Ne demek istediğini, ne yapmak istediğini açıklamaya uğraşırsın. Ama nafile… Ne kadar anlatırsan anlat, insanların seni anlayamadığını görürsün. Bu şekilde birkaç yıl geçirirsin. Baktın olmayacak bu işten vazgeçer ve insanlara öğretme işine soyunursun. Bir bakarsın ki onlar sana kendileriyle uğraşılmayacağını öğretiverirler. Bu durumu anlayana kadar da biraz zaman geçer. Bu arada sen yorulmaya başlarsın. Etrafındaki çemberi daraltmaya başlarsın. Yok öyle, sen çember daraltamazsın. İsterse, çember seni atar. Bu sefer de boş vermişlik duygusuyla ortada bir o tarafa bir bu tarafa savrulursun. Sonra kendi çığlığınla kendine gelirsin. İmdat… Bağırıyorsun, çığlıklar atıyorsun. Seni duyan, anlayabilen bir insan arıyorsun. Düşünmek için, paylaşmak için, sen olmak için.