Sen trensin ben deve

Sen istersin ki bildiğim yoldan gideyim, yoldan yordamdan hiç çıkmayayım. Alıştığım bir hayat çizgisinde bir rotada gideyim. Önüme hiç engel çıkmasın istersin. Ayaklarının altında zaman akıp gitsin ve önünde gideceğinle ilgili bir sorun olmasın.Bütün dağlar delinmiş olsun veya dağlardan dağlara köprüler kurulsun.Ulaşacağın yere emin adımlarla gitmek istersin. 

Bilmezsin ki tabanlarında ezdiğin senin hayatındır. Bir adım öteye kendi isteğinle gidemezsin ki. O zaman ayakların ne işe yarar ki? Bir iz bırakabilir mi tren? Sen metal soğukluğunda bir hayat istiyorsun.Sağındaki solundaki çiçeği koklayamadıktan sonra yolculuk neye yarar ki? Gideceğin yer belli ise sen de bellisin.Evet bir kurşunsun ya da oksun.İlk kurbanı da sensin. Bil ki aslında ölüsün. 

Sen trensin ben deve. Ben yol bilmez kervan bilmez bir deveyim. Tek korkum deve dikeni.Bütün çöl benim, ova benim, yol benim. Hayatın güzelliklerine yol alırım ben. Çirkinim yüzümde çalıların çiçeksiz yanları. Gülüşlerimde bitmeyen kışlar.Donuk bir tebessüm çizerim dudaklarımla. Ama yine de senden çok gülerim.Çünkü ezber şarkılar yoktur dudaklarımda. 

Sen pas tutarsın ellerinle. Yağmurlar dökülünce üzerine boyalar akar gözlerinden. Ve sen hala güzel olduğunu sanırsın. Hala güzel günler gördüğünü sanırsın.Oysa rüyalarında bile yeniksin.Kabuslar kaplamaktadır tenini ve geceni. Ay ışığı girmez karanlığına. Esmer bir geceyle sevişirsin.Ve bedenin hala bumbuzdur.
Oysa ben çöl çiçekleri içinde kumlardan çekerim gün ışığını .Kum kadar sonsuzlaşır mutluluğum. Ayaklarımda sıcak bir çöl akşamı olur.Yıldızlar dolar rüyalarıma. Yürürüm yeni heyacanlara ve mutluluklara. 

Sen bildiğin yoldan gitmeye devam et. Yolun açık olsun. Bense çizerim kendi yolumu. Yorulsam da bitkin düşsem de bulurum kendi mutluluğumu. Ya da kendi mutsuzluğum içinde yaşarım.Ama bana ait olanı yaşarım.İşte budur beni develeştiren ya da devleştiren. Senden ve başkalarından farklı eden.