Sen üşüme Annem...

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı sessizliğin gölgesinde aralanır kederli gözyaşlarım. Avuçlarımda kor bir umut... Siyahi pençesinde kan gülleri büyütür, yitik düşüncelerimin gri topraklarında rüzgara yenik düşmüş hayallerim. Arafa açılan yorgun bir ruh taşır içimdeki çocuk. 

Ve dışarda insansı haller...

Dağ başı dumanlı.

Gök ağır bir efkar taşıyor grice.

Toprak puslu, ölüme kucak açmış.

Umutlar elimi kanatır, avuçlarımda yangın... Avuçlarım yanıyor Annem. Yüreğim gibi avuçlarımda, küllenmeyen bir alev... Bırakma umutlarını avuçlarıma, üşürsün Annem.

Çaresizliğin istila ettiği kimsesizliğimin kıyısında volta atıyorum lal olmuş tümcelerimle. Büyüyorum. Ben büyüyorum, içimdeki çocuk ağlıyor. Uzanma annem göğün grisine, bırak gökkuşağı doldursun göğü, sonra beraber boyayalım göğü kendimizce. Sen üşüme Annem...

Üşüyorum Annem... Tutamadığım güzelliğinin, çaresizliğinden...

Seni seviyorum Annem, Sen sakın üşüme...