Sen yine de kaybolma, yaz!

Yarım kalmış kitapların, tamamlanmamış planların, bilinmezlikleriyle çekici, düğümlerin tek tek çözüleceği, biraz hüzünlü, biraz mutlu sonbahar...

Köklü değişimlerin mevsiminde şimdi sıra, eğlendik, dinlendik, yeni yerler keşfettik, ruhumuzla barıştık, en çabuk geçen yazı en çabuğundan tükettik. Vazgeçtiklerimiz oldu,
çizdiklerimiz, yakaladıklarımız, kaçırdıklarımız, yeni başlangıçlar, neşeli telaşlar, uzun yollar sonu uzun sohbetler, dostlarla dertleşmeler, felekten geceler, deniz, kum, güneş...

Ve daha bir çok şey geride kaldı, şimdi zaman avuçlarını sımsıkı kapatma vakti. Rüzgarlardan önce yetişmeli herkes, tam da istenildiği yerde bulabiliyorsa bıraktıklarını sevgiyle, mucizelerle kanatlanmalı. Bir bilmecesi olmalı sonbaharın o boşluk sanılan görünmez gerçeklerin bulunduğu bir yer gibi, biraz sıcak, biraz soğuk, biraz belirsiz hayat gibi.

Ne zaman hafiflese adımlarım beni yere çeken bir güç bakar ağaçlara ve o döngünün güzelliğinde yine dolar caddeler, kalabalıklaşır tenhalar, belki kısılır şarkılar içinden
büyür kelimelerin ama yine de kokusunu özlediğin şehrin yolu uzun gelir insana. Yine kaybolursun birikmişlerin arasında.

Geride kal yaz ama yine de kaybolma...