Sence başarabilecek miyim sensizliği...

Şimdi burada aynalardan geri dönen yüzüme öylesine yabancıyken,

Ve sisli bir şehrin içinde, aklım bambaşka bir şehirdeyken…

Başarabilecek miyim dersin?

Aklımın tamirini arabesk şarkılara bırakmadan,

Ruhumda bıraktığın izleri kadehlerde aramadan,

Yanmadan, yıkılmadan, savrulmadan yaşabilecek miyim?

Ağırıma gidenler, sustuğum cümleler, usulca sokulurken yanıma, haykırmadan durabilecek miyim?

Bütün kayıplarımın içinde yoksul düşen omuzlarımı dimdik tutabilecek miyim?

Dünyanın arka bahçesinde yalnız bir elma ağacı gibi üşürken her mevsimde,

Seninle vedalaşmayan yanlarım can verebilecek mi olgun meyvelere?

Başarabilecek miyim dersin?

Sırf sana benziyor diye öpüp kokladıklarım,

Sırf sana benzemiyor diye kıyıp doğradıklarım olacak mı?

Arkadaşları mı değil,

Benim hikâyemi yaşayanları arayacak mıyım sancılarım tutuğunda.

Sevdiğim dostlarımın sevdiğim yürekleri bana dayanamayacak ve “o hala orda” mı diyecekler avunmam için.

Kaç teselli adası arayacağım bu deryada? İsyansız, bir başıma…

“Hep mutlu ol” diyen dilime sahip çıkabilecek mi yüreğim? Böyle bir erdemi taşıyabilecek miyim? Senin mutluluğun ağrılarıma iyi gelecek mi?

Başarabilecek miyim dersin?

Sonsuz gürültüler içinde kendi kendime fısıldadığım bir şarkıda, kimseler bilmeden dans edebilecek miyim seninle? Bütün gerçeklerden sıyrılıp başımı kollarına yaslayabilecek miyim hayalimde?

Başımı göğsünde tutabilecek miyim canım yandığında,

Sığınabilecek miyim koltuğunun altındaki kuytuluğa, hayat bana vurduğunda.

Sence başarabilecek miyim sensizliği, kazanabilecek miyim bu zalim zaferi…