Seni bekliyordum

Yorulmuşum...

Şöyle çekil kenara artık hayat.

Biraz geri dur benden...

Kendimden bile vazgeçtim, gönlünü hoş tutacağım diye.

Sana saygımdan, verdiğin beş kuruşluk nefesin hatrına.

Kendimi ezip geçtim...

Düştüm, düştüm tam kalktım derken yine düştüm.

Ama; benim ki bir bebeğin kıçı üstüne düşmesi gibi değil, düştüğüm yere çakıldım.

Bekledim bir el uzanır çeker diye beni burdan,

Neden bekledim ki ben hep,

Bekleyenler mi bitti?

Sıra bana mı geldi şimdi?

Kendimi dinlediğim tek yer oldu şimdi caddelerin kalabalık fısıltıları.

Neden hep bekleyen benim dedim, hesap sorar gibi.

Hem de ben senden sordum öylece, korkmadan, elimdekileri hafif bırakarak ve öyle ukalalıkla...

Sadece elimden bu geldi, yalandan da olsa.

Sonra beklediğim geldi, değişik bir yüz, önceden rastlamadığım.

İçimdeki o hesap soran da görevine döndü, onun işi susup beklemekti.

Öylece bizi alıp istediği dünyaya götürdü yalnız o istedi ama...
ruhsuz biriyle yola çıktığını bilmeden...