Seni çok özledim

Sana sarılmayı özledim,
sarılıp iç çekmeyi,
masum gözlerinde kendimi görebilmeyi...
yanına oturup seni izlemeyi, konuşmayı ordan burdan,
hatta saçmalamayı bana kıyamayacağına inanarak.
bilmek kadardı seninle yaşamak,
acıya ve Tanrı'ya şükredip insansı eğilimlerden haz duymaktı.
bıraktığın yatağa uzandım son kez
ve ellerimi göğsümde birleştirip kalbimi yokladım hala orada mı diye.
bazen odanın kapısında okuduğum dualara sığındım,
bazense çevremdeki kalabalığın anlamsız gürültüsüne
ama hiçbir şey fayda etmedi içimde yarattığın boşluğa,
hiçbir şey, bir an olsun unutturamadı seni bir daha asla göremeyeceğim gerçeğini.

ne değişir ki zamanla?
neye dönüşür içimdeki şiddetli acı?
daha ne kadar yürüyeceğim varlığıma tutunarak,
ne kadar sürecek her ayağa kalkışımda tekrar yere kapaklanışım?

seni çok özledim, seni kendimden bile çok özledim babacım...