Seni seviyorum...

Seni seviyorum... Çünkü...

Sen benim yaşamımda tanıdığım en... (Kendi "en"inizi koyabilirsiniz)

Güzel insansın...

Çok akıllısın...

Anlaşabiliyoruz seninle... Beni en iyi anlayansın.

Seni tanımadan önce... Yaşadığımın farkında bile değildim... Yaşamıma renk katansın.

Sen, benim can suyumsun.

Hatta daha da abartalım... Ekmeğim, suyumsun...

Gibi gibi... Sevenin, sevdiğine söyledikleri... Belki de kendince bulduğu "sevi" nedenleri.

Tabii... "Zenginsin... Makam, koltuk... İyi bir meslek sahibisin" gibi dile hiç getirilmeyenleri... Ama maalesef bazen "asıl nedenleri".

Aslında düşünülecek olursa... "Söylenmesi, hatta düşünülmesi hiç gerekmeyeni".

Çünkü eğer bir nedene dayanıyorsa sevgi... Bir gün o "neden"i sorgulayası tutar insanın... Ya da sorgulayacağı bir olay yaşar.

Ve... İşte "o neden" ortadan kalktığında da... "Artık sevmeyesi" mi tutar?.. Ya da başka nedenler mi arar?

Aslında gerçek sevginin nedeni yoktur... Nedenleri olsa idi eğer, bunca konuşulmazdı hakkında.

Kuralları belirlenir... O kurallar dahilinde olanlar sevilirdi.

Oysa her insan kendince yaşar sevgiyi... Birinin "evet olmalı, olmazsa olmaz dediği"... Bazen olmaz mı, bir diğerinin "hiç istemediği".

Öyleyse...

Sevmek hesapsız olmalı... Birtakım nedenlere dayanmamalı.

"Çünkü"lerle kısıtlanmamalı.

Bir şarkının sözlerinde olduğu gibi...

"Sevmek anlaşmak değildir, nedensiz de sevilir..."

Evet... İnsan seviyorsa...

"Nedensiz" ve sadece...

Yüreği istediği için sevmeli.