Seni seviyorum…

Belki de yaşadıklarım 

Bütününden bir yalandı 

Yıllarca beslediğim bir yılan 

Gibi soktu geçmişim nefesime 

Hani nefesin kesildiğinde 

Beynine oksijen gitmezse şayet 

Öyle ölürüm ki gün ve gün 

Ve belki de öldüm bile 

Maşuk oldum ben yıllarca 

Oysa aşk gönlümce gönlümdeydi 

Patates kızartırken çocukluğumda 

Duyduğum heyecanı kadınlarda bulamadım 

Çünkü hep kaçıştı benimkisi 

Zekamdan 

Terbiyemden 

Hasretten 

Hani o vardıysa şayet bir yerde saklı 

Sonuçta her an ve hiçbir zaman 

Bulamadım 

Hani ölmüştüm ya ben 

Doğduğum gibi 

Aslında söylediklerim 

Yaşadıklarımdan da yalandı 

Uzun süredir rüyalarım yoktu 

Artık var 

İyi mi, kötü mü ki 

Önemliydi benim için 

Katıksız iyi insan olmak 

Hatasız kul 

Sesini duymuyorum çok zamandır 

Yazacak yüreğin yok 

Yine yalnızlığına gömüldün 

Hep yaptığın gibi 

Yine kaçıyorsun kendine rağmen 

Ah be sevgilim 

Neydi senin, benimle, hatamız 

Ki birbirimizi sonsuzlukta, bizsizlikte seviyoruz 

Geçen hafta okyanusta ölseydim 

Ruhun duymayacaktı 

Ah be katıksız saf HÜZÜN 

Dalmış dalgalara gözün 

Boğulmuş, hapse atmışlar 

Kriterlerin içinde bayılmış hayatım 

Özgürlüğüne susuyor 

Oysa her şey apaçıkken 

Kap-kapalı 

Sana sorunsuz hüzün sunmak isterdim 

İçine sonsuz aşk pompalayacaktım 

Hani hep sensizdim ya 

Niyeyse 

Kader mi yoksa 

Biz IRAK insanlar mı kaldık 

Aşka inanmayan safdillerden 

Çok ucuz bunları söylemek biliyorum 

Ama çaresizim ki söylüyorum 

O kadar koşar ki at bir yöne 

Nefessizlikten ölmek 

Gerçeği olur 

Ama huzursuzluk yorgunluktan öte 

Yorar o atı 

O yılmaz denizatını 

İşte tüm bu hata aslında erçek olan 

Sonsuz bükümsüzlüğün şekilsizliği 

Hani yalnız sen ve ben 

Yitmişti çöp öğütücüsünde 

Sınırsız aşkların 

Sınırlı hayatları 

Berbat bir aşk hikayesi 

Ne başı belli 

Ne de sonu 

Ama yine de 

Seni seviyorum 

Bize rağmen…