Seni seviyorum!

Çocuğum;

Eğer; benim sözümden çıkmazsan…
Eğer; yaramazlık yapmazsan…
Eğer; üzerini kirletmezsen…
Eğer; derslerine çalışırsan…
Eğer; yemek seçmezsen…
Eğer; evde bana yardım edersen…

SENİ SEVİYORUM...

Bu çocuğunu sevmek mi, kendini sevmek mi?

Çocuğum;

Beni sinirlendirip zıvanadan çıkarmana rağmen...
Benim çizdiğim sınırları zorlamana rağmen…
Zaman zaman ben bu yemeği yemeyeceğim tutturmalarına rağmen…
Çok yorgun bir anımda bile beni anlamayıp, top oynayalım ısrarlarına rağmen…
Ödev yapma sorumluluğunda nazlanmana rağmen…
Canın istemediği zamanda, banyo keyfinin işkenceye dönmesine rağmen…
İstemediğim davranışları yapmana rağmen…

SENİ SEVİYORUM...

Peki bu çocuğunu mu, yoksa kendini sevmek midir?

Karşımızdakinden önce kendimiz büyümeliyiz ve ne istediğimizi bilmeli, neyi nasıl hissettiğimizin ayrımına varmalıyız.

İnsanlar en büyük yalanları kendilerine söylerler ve başkaları hakkındaki hayal kırıklıkları, aslında kendi içlerindeki zayıflıklarıdır.

Sevmek gibi en saf duyguyu bile kendi içimizden geldiğince değil de, karşımızdakinin bizim isteklerimize göre davranıp davranmamasına bakarak yaşıyorsak, kendimizi sorgulamalıyız. Biz EĞER sevgileri mi, RAĞMEN sevgileri mi yaşayabiliyoruz, taşıyabiliyoruz?

Çocuğumuza, her şeye rağmen onu sevdiğimizi hissettirmeliyiz. Sevgimizin bir şarta bağlı olmadığını anlatabilmeliyiz ki, o da adam gibi sevmeyi bilsin. Hep alan değil, vererek de mutlu olunabileceğini öğrensin.

Ben merkezci olmadan (benim istediğim, benim hissettiklerim, benim doğrularım vb.) sevebilen yüreklere selam olsun. Bu sevgi karşıdakini sevmektir çünkü, diğeri kendini sevmektir.

Zor olandır ...RAĞMEN... sevgiler.