Seni seviyorum

Seni Seviyorum….

Nesne ve yüklemin en anlamlı hali….Kimi zaman yürekten hissedilerek kullanılan, kimi zaman laf olsun diye söylenen…Bazen söylemekte geç kaldığımız, hani olur ya o benim için aynı şeyleri hissetmiyorsa diye düşünüp söylemekten çekindiğimiz iki sihirli sözcük…

Hafızam beni yanıltmıyorsa ortaokuldaydım…Esmer bir oğlanı sevmiştim…Belki sevgi değildi bu…Hoşlanmanın yoğun hali mi demeliyim yoksa?...Kim bilir belki…Her ne kadar ayrı sınıflarda olsakta anaokulundan beri arkadaşım olan yakın bir dostumla tenefüslerde sürekli onu izlerdik…Yalnız tenefüslerde değil öğlen tatillerinde , okul çıkışlarında…Hatta ben okul dışında bile yolda gezerken karşıma çıkmasını isterdim…Önceleri ismini bilmiyordum…Zehir hafiyelik yapıcağım ya…Kıvranıyorum ismini öğrenmek için…Bir arkadaşımın yıllığı vardı…Ondan rica ettim ismini öğrenmesi için…Onu her gördüğümde kalbim daha bir hızla çarpıyordu…Okulumuzda bizim zamanımızda düzenlenen şarkı yarışmasında görevleydi bir senesinde..Ve ben arkadaşımla beraber yarışmanın düzenleneceği spor salonuna gidip tribünlere oturdum gizli gizli fotoğraflarını çekmek için…Nitekim çektim…Hani özlersem fotoğrafını günlüğümün arasından çıkarıp bakayım diye..Lakin fotoğrafını çekememişim… Niçin diyeceksiniz? O zaman cep telefonları vardı . Fakat günümüzdeki gibi bilmem kaç megapikselli kameraları yoktu..Neyse, babam sağolsun fotoğraf makinasının içine film koymamış..Üstelik ben ona fotoğraf makinesinin içinde film olup olmadığını sorunca evet var demişti….Dolayısıyla ben sadece fotoğraf makinesinin deklanşörüne bastığımla kaldım…Sinirimden neredeyse fotoğraf makinesini kıracaktım…Ben orta üçten mezun oldum, o ise liseden…Evet , üniversiteyi kazanıp gidecekti…Ama olsun artık artık elimde yıllık vardı…Onunla aynı duyguları paylaşmadığımı biliyordum ama aynı yıllıktaydık işte….Artık elimde bir fotoğrafı vardı…Geçmişin tatlı anılarına dönmek istediğimde güzel bir tebessümle hatırlayacağım bir anıydı artık o benim için…Yıllar sonra karşılaştım onunla…O, bana baktı, ben ona…Epey kilo almıştı…Ne garip eskiden ona karşı hissettiklerimi artık hissetmiyordum…

Ne değişmişti? Ben mi? O mu? Yoksa hissettiklerim mi? Yoksa ona karşı hissettiklerim o yılların tatlı bir hayalimiydi? Kim bilir belki de…

Ona hiçbir zaman, seni seviyorum diyemedim… Ben, onu severken o başkasıyla flört etmeye başladı… Haklısınız kiminle flört edeceğini bana sormayacaktı elbet ama canım yanıyordu işte…

Niçin ona ‘’Seni Seviyorum’’diyemediğimi düşündüm.. Eğer söyleseydim bir şey değişir miydi? Sahi o da beni sever miydi? Yoksa arkadaşlarına beni gösterip, güler miydi? Bilemiyorum…Tüm bunlar olası….

Hayattan bu yaşıma kadar aldığım derslerden biri de(Kim bilir daha ne dersler alacağım….Büyümek belki de olgunlaşmak böyle bir şey olsa gerek…) eğer birini seviyorsan ona sevdiğini söyleyeceksin…Varsın seninle dalga geçsin..Varsın arkadaşlarına seni göstersin gülerek…”Evet, ben seni seviyorum, bir şey beklediğimden değil, sadece bil diye söylüyorum…”diyebilecek yüreğiniz olsun hayatta…

Ama hiçbir zaman ona karşı duyduğunuz sevgiyi ve sizi kullanmasına izin vermeyin… ”Sen bunu başarabildin mi” diye soracak olursanız başardığım zamanlar oldu…İnsan delicesine sevdalandığında gözü kör oluyormuş gerçekten.. Sevdalandım anladım…. Alabildiğine verdim yüreğimdeki sevgiyi…Ve bir gün ardına bakmadan çekip gitti…. Gözyaşlarımı silemedi…Yastığım her gece ıpıslak olurdu…Ama o yoktu.. Kim bilir neredeydi, kiminleydi, ne yapıyordu….Sevgimle onu boğduğumu söylerdi…İnsan sevgiden boğulur mu? Meğer, boğulurmuş…Ben özgürüm derdi…İyi, güzel de peki ya ben?Sen özgürsen ben neyim?Bir insanı bırakıp çekip gitmek midir özgürlük?Varsın, böyle özgürlük senin olsun…Üstü kalsın…

“Seni Seviyorum”demenin tüm risklerine rağmen, hayatım boyunca, eğer bir daha seversem “Seni Seviyorum”demekten asla vazgeçmeyeceğim… Söyleyip pişman olmak, söylemeyip pişman olmaktan her zaman daha iyidir…