SENİ SEVİYORUZ BABA...

Bu gün babalar günü, 20 Haziran 2010

Bu sabah birçok evde yaşanan bir baba görevi ile başladım güne ...
Üniversite sınavı vardı kızımızın, oradan hemen babama gittik. Oradan da eşimin babasının kabristanını ziyaret ettik.

Bir an etrafa baktım. 50 yaşında, 30 yaşında, 10 yaşında bir sürü insan ailelerinden, sevdiklerinden ayrı kalmışlar, aileleri de onlarsız... Ben 56 yaşımdayım, eşimin babası sadece 52 yaşında, 3 çocuğundan ve eşinden kopup gitmiş.Hayat ne kadar anlamsız geliyor böyle bakınca...

Babama yıllardır her babalar gününde bir sayfa yazı yazı yazar ve onu okurum. Bu sene bunu hayatının
tüm evrelerini içeren fotoğraflardan bir sunum hazırlamıştım. Onun bebekliğinden bu güne kadar bir sürü resmi
toplayıp güzel bir müzikle birleştirdim. Çok hoşuna gideceğini ancak bir o kadar da hüzünleneceğini düşünüyordum.
Babam uzun zamandır,Parkinson - Alzheimer hastalıklarının pençesinde olduğundan kardeşimle onu mutlu edecek
birşeyler düşünmüş ve buna karar vermiştik. Sabah gittiğimizde uyuyordu. Hemde oldukça ağır bir uykudaydı.
Filmimizi annemle seyrettik, babamızı uyandıramadık, rüyasında kahkahalar ile gülüyordu, hasta yatağında onu seyrettik.
İçimiz burkuldu, yutkunduk... Ama yapacak bir şeyimiz yoktu. Onu uykusunda ve rüyalarında bırakıp çıktık...

Bir saat kadar sonra uyanmıştı, telefon etti. Üzülmüş,ama gece uyuyamadığı için sabah uyanamadığını söyledi.
Güldük,konuştuk, sohpet ettik...
Onu sevdiğimizi söyledik..

Tüm babalara, baba olacaklara tek şey söylemek istiyorum; babalar ve çocuklar birbirleriize verecek o kadar çok şeyimiz var ki...

Koca bir hayat geçti, daha yapmak istediğim çok şey var.Zamanı iyi değerlendirmek gerek.

Sevgiler...