Seni sevmemesi için bir neden söyle ona

Olmuyor işte yapamıyorsun. Ne kadar saklamaya, gizlemeye, gölgelemeye çalışsan da kara bulutlarla kendini, seni sen eden, beni ben eden, doğayı var eden ışığını saklayamıyorsun. Hatta bazen kaybolup ortalıktan, günlerce çıkmasan da meydana, dayanamıyor, çıkıp geliyorsun tepelerin ardından. Sarı sıcak göz kamaştıran ışığınla kolkola.

Ben geldim!

İşte buradayım.

Seni yokluğuma mahkum ettiğim, yokluğumla cezalandırdığım için affet dercesine.

Bazen kutuplara özenip altı ay ortaya çıkmadığında oluyor hani.:)

Fakat en çok altı ay sürüyor dayanabilmen.

Kadere karşı koyabilecek gücün olsa da, kendine karşı koyabilecek gücünün olmadığını anlıyorsun.

Karşı koymaya çalıştığın şeyin doğa kanunlarının ta kendisi olduğunu anladığın gibi…

Seni tamlayan, tamamlayan bir şey var bu rüzgarda biliyorsun.

Elini uzatsa, başını kaldırsa, hemen orada... sana dokunabilecekmiş hissi uyandırıp, sonra kaçıveriyorsun bulutların ardına.

Onu seyretmek hoşuna gidiyor. Onu kızdırmak hoşuna gidiyor. Kıs kıs gülüyorsun saklandığın yerden.

(Bir tür oyun bu sanki senin için)

Belki de yokluğunda ne yaptığını merak ediyorsun.

Sensiz sararıp solduğunu, sana mahkum olduğunu görmek hoşuna gidiyor.

Kendini aşıyorsun.

Diğer yandan bir şey gelip düğümleniyor boğazına. Yaptıkların için.

Yutkunamıyorsun.

Acıyorsun...

Bir şey var diyorsun bu rüzgarda. Bir şey…

Tıpkı bizim dağların kokusuna benzeyen.

Onsuz eksiksin.

Biliyorsun.

Onun; sensiz eksik olduğunu bildiğin gibi…

Ağlayamıyorsun.

Gözyaşların içinde yara.

<ı>O sende doğmak, sen onda ölmek için yaratılmışsanız, seni sevmemesi için bir tek neden söyle ona.

<ı>Bir tek neden!

Yok.

Söyleyemiyorsun.

<ı>Kalıyorsun öylece.

<ı>Kan ter içinde.

<ı>Kanın... yeşil yapraklarında hare.

***Güneşle, günebakanın bir türlü bitmeyan öyküsü...