Seni sevmiyorum, sana aşığım

Yok sana olan hislerimi anlatacak bir kelime dil denilen zavallının elinde. Ben seni sevmiyorum; sana aşığım! Seni sıradanlığa nasıl yakıştırırım? Örneğin; elmayla seni nasıl bir tutarım? Ki ben elmayı severim; yıldızlara bakmayı açık bir bahar gecesinde, sevinçle umut etmeyi, hayaller kurmayı severim, coşkuyla uçmayı bir melodinin kanatlarında saatlerce… Ama ben seni sevmiyorum; sana aşığım.

Bu başka bir şey... Demek ki var hislerin dahi ötesinde yaşanan şeyler insanın içinde; içinden daha derin, “çok”tan daha “çok” şeyler bunlar. Tutkuysa; evet tutku, saplantıysa; evet saplantı, delilikse; zifiri hem de…

Senden geçince anlam bulur her şey benim için. Sen güzele dönüştürürsün her şeyi. Hayat, sen varsan güzelleşir. Yoksan, sadece “görev”den ibarettir yaşamak, mecburiyetten sürüklemektir isteksiz bir bedeni son nefese hızla…

Sen şimdi her nerdeysen kalk ayağa, sormadan ve söylemeden hiçbir şey, sadece çık gel, yanıma gel… Unuttum bildiklerimi ben, aklımda sadece sen…

Anlamsız bu yazıyı süslü sözcüklerle uzatmak, nasılsa aşamayacak adını sana dair hissedilenleri anlatabilmek noktasında…

İlahi bir sevda bu, seni sevmiyorum; sana aşığım, taşıyor içimde sana dair nehirler…

Anlıyorum ki artık, benim için, ta “Kalu Bela”da;

“Mutluluk, zamanın gizli işaretleriyle nakşedilmiştir ismine…”

Delal Dara KILINÇ

ddarakilinc@gmail.com