Seni terkediyorum !

Henüz 15 gün olmuştu evleneli, mutluydu kocasına belki aşık değildi ama seviyordu.Zaten isteyerek ve de anlaşarak evlenmişlerdi.

Bir yıla yakın flört ve nişanlılık devresinde bir kaç kere atışmışlar,bir keresinde de ayrılık kararından 3 günde dönmüşlerdi.Genelde iyi anlaşıyorlardı.


Evliliklerinin 15. gününde,geleceğini değiştirmeye yetecek kadar önemli ne olabilirdi ki? Ama kendince oldu.

Eşi sohbetleri sırasında " seni sevmiyorum" demişti.O da nasıl karşılık vereceğini şaşırmış...Sadece "peki o zaman neden evlendin?" diye sorabilmişti. Aldığı cevap, onu daha da yıktı. " O kadar konuştular ama çocuk onu almadı" demesinler diye evlendim !

Bunu söylerken de ayrıca kendisinin, ne kadar da vicdan sahibi biri olduğunu üstüne basa basa ima etmişti.

O gün sabaha kadar uyumadı,ne düşüneceğini bilemediğinden ağladı ağladı ama bir türlü ferahlayamadı.

Aynı iş yerinde çalıştıklarından hem eşine hem de çevreye karşı belli olmasın diye makyajını binbir itina ile yaptı ve...Çok uzun bir zaman bu konuşmayı anmamak üzere kalbine gömdü.

Henüz 19 yaşındaydı ve de oldukça güzel bir kadındı. Bir türlü anlam veremiyordu olanlara, baba evine dönemezdi...Kendi kendine geçinebilecek bir maddi gücü de henüz yoktu. Bu nedenle olabildiğince dayanmaya karar verdi.

Lise mezunuydu ve daha iyi bir iş imkanı için okuması gerekiyordu. Bu isteğini eşine biraz çekinerek de olsa açtı ve süpriz bir şekilde " kazanırsan oku" cevabını aldı. Şimdi önünde bir ideali vardı ve çok çalışması gerekiyordu.

Üniversiteyi kazandığında dünyalar onun olmuştu. Bir yandan okul, bir yandan iş ve bir yandan da ev kadınlığı...Çok zor oldu ama birgün dahi şikayet etmedi.

Okulu bitirip yeni bir işe başladığında artık hem yaşça hem de kariyer olarak ilerlemişti. Hayatından memnundu, o meşum konuşmayı inatla unutmaya çalışmış ve kısmen başarmıştı.

Ama birgün...tam da 9 sene geçmişken tekrar bir olay oldu. Evlendikten sonra, kısa dönem askerlik yapan eşinin gönderdiği ve de itinayla sakladığı bir mektubu eşi tesadüfen bulmuştu. Aslında bu kadar yıl dayanmasının bir nedeni de o mektup ve içindekilerdi. O mektup bir aşk ve özlem mektubuydu...Ara sıra çıkartır okur ve tekrar saklardı. Eşinin ağzından duyamadığı sevgi sözcükleri vardı o mektupta...

Eşi, elinde paramparça etmiş olduğu mektubu, çöpe atması için eline tutuşturup ," bu saçma mektubu saklaman doğrusu çok komik ! " diye söylendiğinde, kısa bir an gözleri karardı,başı döner gibi oldu.

Bir pazar günüydü ve hiç cevap vermedi. Elindeki kağıt parçalarını salona savurdu sadece...ve kapıdan çıkıp gitti.

Sonrasında eşi konuşup af dilemek için hiç ummadığı kadar bir uğraş verdi ama o asla affetmedi.