Seni unutmak

Seni unutmak böyle bir duyguymuş, unutmaya çalışmak.

Seni unutmak için günler, haftalar, yıllar yetmez, bir hayat lazım. Senin uzağında hayat çok hüzünlü. Sanki sonbahar sisi çökmüş üstüme. Yaprakların birer birer döküldüğü, rüzgarın dökülen yaprakları bir o yana bir bu yana umarsızca, kendini bilmeden savurması gibi. Tıpkı rüzgarın keman çalıp, baharda açan tomurcukların solduğu, ağaçların iskelet gibi kupkuru kalması, kuşların ve martıların sesleriyle beraber göç etmesi, denizdeki hırçın dalgaların durulması, kestane ağaçlarının kızıllaşması, yağmur bulutlarının ağırlaşması, camlardan küçük yıldızlar gibi yağmur damlalarının akması gibi.

Seni unutmak çöllerde susuz kalan kaktüsler, solan ve dalından koparılan bir gül, üneşin var olup da ısıtmaması, sudan çıkmış bir balık, dalından düşen yaprak gibidir.

Seni unutmak kışın kopan fırtınalar, deli gibi esen rüzgar, her tarafımı bıçak gibi kesen ayaz, karın altında gizlenmiş toprak, her yağmur damlasınca bir keder, gözümden akan yaşlar elimde eriyen kar tanesi misali.

Seni unutmak kolay olmayacak. Çünkü her yerde hayalin karşımda, sesin kulağımda oluyor. Nereye baksam seni görüyor, seni yaşıyorum. Seni kalbimin en nadide çiçeklerinin arasına koydum. Kimse dokunmasın diye bulutların üstünde bir dünya kurdum. Geceleri yıldızların büyüsünü anlatacaktım. Buna ay şahittir. Çünkü uykusuz kaldığım gecelerde sadece yanımda o vardı, sadece onunla konuşuyordum.

Güneşin sıcaklığını kaybetmesi gibi bir olay seni unutmak. Etrafına ışık saçmadan, sıcaklığını hissettirmeden, aydınlatmadan öylece kalakalmak, yıldızların yaşam kaynağını yitirmesi gibi.

Zaman her şeyin ilacıymış. Seni unutmak için zaman gerekliymiş. Ama nafile, o ilaç bir bana yaramamış. Çünkü içimde bir sen var. Ama o ilaçtan bende içmek zorundayım şimdi seni unutabilmem için.

Yazan: Erol GÜRSEL