Senin bende sözlerin var, unutup gittiğin...

'Durdu zamanım bişey diyemedim,

Gitmek istedin ve gittin'

Bu sözler gelirken kulağıma, bir damla yaş indi dudağıma...

Camdan dışarı doğru baka kaldım, ben yine maziye daldım...

Bizim evin tam karşısındaki ağaca ilişti gözlerim,

Hani orda hep beni beklerdin.

Özleyince, kavga edince, ayrılınca, eve  bıraktığında...

Hep beni beklerdin...

Ben hep beklenendim, şimdi sen oldun...

Bekleyen ben mi oldum?

Hüzün vardı ağacımızda sanki bir şeyler anlatmak istiyordu, ne yazık ki dili yoktu...

Yağmur yağdı, damlalar gözyaşlarıma karıştı...

O ağacın altında ağladım... Sen yoktun ya, ben ona sarıldım...

Sana ait ne varsa yaktım, sonra baktım,

Yine olmadı.

Aslında...

Gittin ama gitmek istesende gidemezsin ki,

Yapamzsın ki.

Yürüyüp gidersin belki, peki duygularım, hislerim?

Aslında...

Aklımdan çıkmadan, kalbimden çıkmadan gidemezsin ki,

İstesende gidemezsin.

Aslında...

 Sende yapamazsın bensiz... yoksa yapabilir misin?

'Hayıııııııııır'lar çınlıyor kulaklarımda...

En özel anılarım seninleyken, her günümde sen varken,

Nasıl koyayım ki bir başkasını yerine?

Yapamam!

Alışamam yeni birine.

Aslaaaaa!

.

.

.

Ağlamak istediğim hıçkıramadığım, içime attığım bütün gözyaşlarımda o var,

Aslında...

 Neden var, ne için var bilmiyorum ama...

İyiki de var!