Senin gibiyim...

Senin gibiyim.
Sessiz görünsem de, düşüncelerim akmaya devam ediyor beynimin içinde.
Ben de artık hayattan hiç bir şey beklemiyorum.
Kendimi yalnız ve terk edilmiş gibi hissediyorum.
Aynı zaman da aynı mücadeleyi veren iki yalnız varlığız seninle.
İkimizin de sessizliğinde aynı itiraflar saklı.

Işığın yada karanlığın olmadığı anlamsız bir boşlukta.
Yok olmayan ama yerinde de durmayan tuhaf bir sisin ortasında.
İsteyerek sürdürülen bir sürgünün yalnızlığı bu yaşadığımız.

Sana benziyorum.
Ben de senin gibi içimdeki en güçlü duyguları ustaca sahteleştirip yok ediyorum.
Ben de aslında gerçek olmayan şeyleri gerçekleştirmek için mücadele ediyorum.
Ben de uzanıp alınmamış, tatmin edilmemiş duygular düzeyinde yaşıyorum.
Bende senin gibi iyileşmelerine izin vermediğim yaralarımı yorgun şefkat anlarımla tımarlıyorum.

Ben de suçluyum. Tıpkı senin gibi.
Yaşadığım bu çaresizlik duygusunun bana öğretilmesine izin verdiğim için,
Hissetmediğim bir hayatı sahte olarak yaşadığım ve buna razı olduğum için,
Elde edebileceğim yada yok edebileceğim tek mutluluğun, kendi mutluluğum olduğunu kabul etmediğim için,
En acısı ise mutlu olma cesaretini bir türlü gösteremediğim için...

08 Mayıs 2009
Haşim Arıkan

http://hasimce.blogspot.com/