Seninle olmanın en güzel yanı...

Seninle olmanın en güzel yanı ne biliyor musun?

Elin elime değmeden avuçlarımı terleten sıcaklığını taa içimde hissetmek.

Seninle olmanın en kötü yanı ne biliyor musun?

''Seni seviyorum'' sözcüğü dilimin ucunu ısırırken her konuşmamızda boş yere saatlerce havadan sudan söz etmek.

Seninle olmanın en heyecanlı yanı ne biliyor musun?

Aynı şeyleri seninle aynı anda düşünmek birlikte ağlamak gülmek. Ve buradayken bile seni çılgınca özlemek...

Seninle olmanın en acı yanı ne biliyor musun?

Seni hiç tanımadığım bir sürü insanlarla paylaşmak. Senin yanında olan, seninle konuşan herkesi çocukça kıskanmak.

Seninle olmanın en mutlu yanı ne biliyor musun?

Tanıdık birileriyle karşılaşma tedirginliği ile yollarda yürümek yan yana... Elimdeki şemsiyeye inat yağmurda ıslanmak birlikte. Elimde kır çiçeğiyle seni beklemek... Aynı mekanlarda aynı yiyecekleri yemek.

Seninle olmanın en romantik yanı ne biliyor musun?

Sensiz gecelerde sana söyleyemediklerimi yıldızlara aya anlatmak... Okuduğum kitabın sayfalarında dinlediğim şarkıların türkülerin şiirlerin her mısrasında seni bulmak.

Seninle olmanın en zor yanı ne biliyor musun?

Seni kaybetme korkusuyla hayatta ilk kez tattığım o tarifsiz duygularımı umut denizinin ortasında küreksiz bir sandala hapsetmek. Sevgili yerine yıllarca dost kalmayı başarmak. Yalın ayak yürümek bıçağın en keskin yerinde. Kanadıkça tuz yerine gözyaşlarımı basmak yüreğime.

Seninle olmanın tek yan etkisi ne biliyor musun?

Nereden bileceksin?

Sen benimle hiç olmadın ki. Olsaydın avuçlarım terlemezdi... Isırmazdım dilimin ucunu... Özlemezdim seni yanımdayken.Kıskanmazdım.

Korkmazdım yollarda yürümekten. Islanmazdım yağmurlarda... Yıldızlara aya dert yanmaz, böyle her şarkıda serhoş olmazdım.

Korkmazdım seni kaybetmekten ayaklarım kan revan atlardım sandaldan denize... Ve her kulaçta haykırırdım seni..

Ama sen hiç benimle olmadın ki...
YA AKLIN BAŞKA YERLERDEYDİ YA YÜREĞİN...

Can YÜCEL

Gerçekten seven kıskanır sevdiğini. Hem çocukça, bazen kendinden bile, bazen de mantıksızca.. Ama sevgi bu, mantık aranır mı hiç? Zaten hangi mantık kaldırır ölesiye sevgiyi...

Yağmur yağdığında onunla yürümek ve her yağmur yağdığında, çocuksu bir mutlulukla o anı düşünmek, yüreğinde, taa derinlerde, ulaşılmaz bir yerde onu herkesten saklı tutmak.. Ve en önemlisi de onu kimseyle paylaşamamak.. Ama ya aklın başka yerdeydi ya da yüreğin..

Bunları yaşıyoruz işte, tam da bunları.. Bir başkası için yağmur..Yağmurlarda ıslanıp, duygusal müzikler dinleyip, günümüzü ona feda edip acı dolu bir gün yaşıyoruz, acımızı paylaşacağımız varlıklar arıyoruz .. Gerçekten mantık yok değil mi?

Her sevgi bir "ölümken", "yeniden doğuş" da demektir.. Hem kendini feda etmek, hem de onula yeniden doğmak.. Gözlerimi açacağım yerde, senin için kapatmak ya da seninle açmak ve "seni seviyorum" demek, mutlulukla..