Sensizliğin kasveti

Ayrılık senin dediğin kadar kolay olsaydı şimdi bu halde olmazdım.
İlişkilere özenmez, sürekli ağlamazdım.
Zaman zaman yırtıcı bir kuş gibi hırçın, acımasız ve kıskanç olmazdım.
Kapattım kendimi hayata.
Adres değiştirdim.
Yeni evli bir çifte devrettim o evi
Her yerde kokun, izin hatta kulağıma gelen sesin vardı.
İçlenip bir sigara yaksam, sanki içerden seslenecektin eskisi gibi
“ Öpmeyeceğim bir daha seni “
Artık içmiyorum.
Bir fincan kahveyle cam kenarına sinip caddeden geçenleri seyrediyorum.
Olur ya geçersin diye gözümü yoldan ayırmıyorum.
Her zamanki gibi kalkar kalkmaz yine yerimi almıştım.
Umutla gözlerimi güne açmıştım.
Ta ki telefon acı acı çalana kadar.
Ortak arkadaşımız Nermin aradı. Taşınmışsın buralardan.
Oysa ben sana yakın olmak için seni uzaktan da olsa bir kere görebilmek için yemez, içmez, cam kenarından ayrılmaz olmuştum.
Şimdi çaresizlik içinde ne yapacağımı bilmiyorum.
Kımıldamadan yatmak, yataktan çıkmak istemiyorum.
Son kez bir yağmur yağsa. Ardından güneş doğsa.
Toprağın şehre yayılan kokusunu içime çeksem ve bir daha sabaha gözlerimi açamayacak şekilde derin, kasvetli bir uykuya dalsam…