Sensizlik

Kimi zaman bir çift kumru koklaşırken; “sensizlik”, gelir, düğüm olur insanın boğazına.

Kimi zaman, havada çığlıklar atarak uçan martının kanatlarında yazılıdır “sensizlik”.
Bazen, acıdan kıvranan bir hastanın gözlerinde belirir.

Çoğu zaman dalga dalga gelir “sensizlik” nöbetleri ve gider, ardında alt üst olmuş bir dimağ ve donuk bakışlar bırakarak…

Kimileri, “sensizliği” sevgiliden yoksunluk olarak algılar. Kimileri için özgürlüğe olan hasrettir “sensizlik”.
Bazıları, para gibi, alkol gibi madde noksanlığı olarak algılar onu. Bazen bir evdir, bazen bir araba, bazen yiten bir candır “sensizlik”, bazense yalnızca sağlık isteğinden ibarettir.

Ehilleri, tasavvufi manada, Yaradan’ın gizemine erişememek olarak hisseder “sensizliği”…

İnsan, önce bir şeyi anlamlandırır beyninde; sonra onu büyütür, yüceleştirir, ulaşılamayacak noktalara çıkartır ve ardından “sensizliğin” tadına bakmaya başlar. Dağ ise, tavşanın küskünlüğünden ya habersizdir ya da umursamaz…

Oysa insanın erişemeyeceği hiçbir şey yoktur şu dünyada. Mesele dağa, tavşanın varlığını göstermek, doğru yol, yöntem izlemek ve tavırları ona göre şekillendirmektedir. İşte o noktada “sensizlik”, çaresiz bir dert olmaktan çıkar, zamanla çözülebilecek bir olgu haline dönüşür. Sabır, “sensizliğin” ilacı oluverir bir anda…

Bazı geri dönüşü olmayan “sensizlikler” vardır ki onu, sabır dahi iflah edemez. Ben bu konuda epey deneyim sahibiyim diyebilirim. Mesela; ne zaman bir boş salıncak görsem, hemen “sensizlik” girdabına düşüveririm. Çünkü boş salıncak bana, yıllar önce kaybettiğim bir çocukluk arkadaşımı hatırlatır. Onunla çocukken salıncakta saatlerce sallandığım anılar, sıra sıra dizilirler gözlerimin önüne, sonrasını tahmin edersiniz zaten… Bırak kendini, kendi haline…

Çoklarının hasret, özlem diye isimlendirdiği “sensizlik” duygusunu, size ne ya da kim yaşatıyorsa ve hakkınızda hayırlısı o ise, umarım ayrılığınız en kısa sürede sona erer.

Dilerim, çaresiz “sensizlikler” arayıp sizi bulmaz…

Sevgiyle kalın.

Resim, bir Vedat TOLAN üretimidir.