Serçe kuşları

Yağmurda

saçak altlarına sığındık.

boyumuzdan büyük

küfeler vardı sırtımızda.

yapış yapış

ve

iliklerimize kadar ıslanmıştık.

küfeler bizi taşıyordu sanki.

serçe kuşlarıydık.

kalplerin ağırlığından ezildik.

küfelerimizde,

kalplerimiz vardı.

ellerimizde taşıyamazdık onları.

unufak kırılmışlardı.

ıslak saçlarımızla,

gıdılarımıza düştü başımız.

bir an düşündük,

unufak oluncaya kadar ne yapmıştık?

seller aktı önümüzden,

az daha

başkalarının gözyaşlarında boğulacaktık.

kimseninse,

tahammülü yoktu bizim gözyaşlarımıza,

çaresizdik.

yağmur dindi,

gene yola koyulduk gökkuşağında.

20.02.2012