Serseri aşıklar

Serserice yaşadık… Yaşayarak tükettik içinde çırpınıp durduğumuz aşkı. Ne başı vardı ne de bir sonu. Biz bunu bile bile yaşadık içinde defalarca kırıldık durduk, ağladık ama aşkı biz yaşadık serserice yaşadık…

Bazen şiddetle yağan yağmurun altında sabahlardık… Islanırdık, bedenlerimizi inatla ıslatırdık inatla yaşardık. Sen hep önümde ben arkanda koşardım yakalamak için hep kaçardın tıpkı serseriler gibiydin hep kaçamaktı yaşayışların.

Akşam çökerdi şehre… Ben yollarda seni arardım. Oysa bir telefonun ucundaydı varlığın bunu bile bile arardım seni, belki derdim hep belki bulurum karşıma çıkar diye yüreğim yerinde durmazdı. Saatler sürerdi arayışlarım hep sonun da seni orda evin arkasındaki taşın üstünde bulurdum. Elinde sigaran nedensiz çektiğin dumanların arasında parlayan yeşil gözlerinin ışığını görürdüm. Hiç sarılmazdın bana bir düşman gibi bakardın yaklaşırdım iterdin… Serserice yaşardık sokaklarda. Hiçbir kapalı mekanımız olmamıştı, olmayacaktı. Sokak taşlarının eksik olduğu yolları ezberletmişti aşkın bana. Adım adım sayardım kaldırım taşlarını, seni beklerken zaman hiç geçmezdi.

Ben hep seni orda o taşın üstünde bulurdum. Küsüp giderdin kaçardın benden ben hiç bulamayacağım sanırdım… Günlerce böle devam ederdi ama her defasında seni o taşın üstünde bulurdum. Sigaran hiç eksik olmazdı elinde ben sana zararlarını anlatırdım. Sen, ben zararlarını anlattıkça nedensiz bir tane daha bir tane daha yakardın. Dumanı içine derin derin çekerdin. İçim acıyor biliyor musun? Çok hem de… Gözlerime dalıp gittiğin o anlar aklıma geliyor amaçsız sonunu getiremeyeceğimize inandığımız o aşkın içerisinde boğulmak acı veriyor çok hem de!

Biz serserice yaşadık aşkı… Çabuk tüketerek, yüreğimizi inciterek çok çabuk tükettik… Serseri aşıklardık… Bunu bile bile inatlaşarak yaşadık her şeye rağmen aşkı doyasıya…