Servis aracı macerası

Yazip da sonra aklima gelenleri unutuyorum. Yazarken dusunmemeye calisiyorum. Bu ne garip yol, sanki sehirler arasi. Yok ama, sehirler arasi yol daha aydinlik ve sofor daha once hic gormedigim bir teknikle kullaniyor servisi. Tahminen saatte 110-120 km hizla giden bu servisten, disari attigimi hayal ediyorum kendimi. Hem de cami dirsegimle kirarak, camdan!
Radyoda calan Serdar Ortac sarkisi mide gelgitlerimi arttiriyor. Ve nasilsa, arabada benden baska herkes egleniyor! Hepsine uyuz olmama ragmen aralarindaki diyologlara haranlik ve imreniklik duymaktan kendimi alamiyorum. Dunya umurlarinda degil; otesinde, sarkilar, sakalar, gulucukler sagli sollu carpiyor gerimden kafama kafama. Kucuk ve basit seviyede yasanmasi tercih edilmis hayatlarin ne kadar huzurlu oldugunu unutmusum.. Bir telefon melodisiyle neselenebilmek, Gs-Bjk macini bahane ederek sakalasip birbirine takilmak, sessizlik aninda sessizligi dert etmemek, konusurken sadece paylasmayi amaclamak...
Saf bir tarafi var her sey gibi bu servisin de. Eskiden olsa, nefret ederdim, kendimi yerdim hatta sorun cikartirdim. Yaslandikca bakis acisimiz da degisiyor sanirim. Yas aldigimizin degil de yas kaybettigimizin bilincine ulasacak kadar yasadigimizda hayat daha kiymetli, daha keyif alinasi gorunuyor gozumuze. Anliyoruz ki zaman hic de sandigimiz kadar hizli akmiyor, sandigimizdan kat kat hizli akiyor ve uzulmeye, kirmaya, kirilmaya hic mi hic degmiyor!

Ya da belki bu bilince ve husuya ulasabilen pek az sansli kisiyiz..

Hepimizin, hayatin sevdiklerimizi kirmak ve gereksiz kizginlik, kirginlik, uzuntulerin esiri olmak icin ne kadar hizli aktiginin farkina varmamizi dilerim.