Sesin...

“Naber?” diyen sesini duyduğumda, ilk defa bu kadar irkildim. “iyiyim ya sen?” “bişey yok, sonra konuşalım tamam mı?” “tamam ama…” “sonra ararım seni” diyerek noktayı koymuştun çoktan. Huzursuzluğumun aslında konuşmaktan değil sesindeki tınıdan geldiğini fark ettim. Acının adı konsaydı, “sesindeki tını” derdim hiç düşünmeden… Tanıyordum bu sesi, yıllar öncesinden gelen, küflenmiş, kabuk bağlayan yaraların altında kalmış; eski dolaplarda unutulup, tekrar pikaba konduğunda tozdan cızırtılara gark olmuş plak gibiydi… Tanıdık ama cızırtılı…

Sevdiğimize dair ne varsa, çok sevmekten yıpranmış, rengini atmış… Yılların ötesinden gelen ilk gençlik siyah- beyaz resimlerine bakan iki yaşlı göz gibi… Midemizden göbeğimize inen ağrılar gibi, korkulan… Sevgilinin ayrılmak istediğinde söylediği sözlerin, babanın çocuğuna kırılışındaki hitabı gibi zoraki ama mecburen… Doktorun kaybetmekte olduğu hastasına söylediği iki cümle vardır ya hani… Ölmek üzere olan hastanın son bakışındaki yitip giden hayat gibi tutulamayan, kalması istenipte, azrailin eline teslim edilen…

Karanlık sokaklarda incecik bir çatlaktan sızan ölü ışık, son kez uzatılan elin soğukluğu, yaralanmış yaban hayvanının son bakışı, çığlığı gibi çaresiz… Koskoca âlemde yalnız kalmış iki insanın birbirine söylediği gerçek yalan sözler gibi yalnızca kendini avutan… Kabullenilmemiş ayrılığın ardından söylenen kazanılmışçasına sarf edilen zafer nutukları gibi ardına sığınılan… Zoraki dinlenilen teselli laflarının kulakta bıraktığı iz gibi akıp giden... Umudun bittiği yerde kurulan hayaller gibi, kabustan kalelerle kuşatılmış…

Öyle işte… bildik, tanıdık, ama acı veren…