- Kategori
- Felsefe
Sessiz...
Anlaşılır olmak lazım; anılarla da, gelecekle de.. Geçmişse de, ne gelse de.. Tutarlı, anlaşılır, dostane ve ruhuyla bütün. Keşkesiz bir yaşama biçilen ilk keşkenin anısına. Geçmiş geçmişte kalsın! Belki geleceğe bakarken de, geçmişcesine bakmak lazım. Bu zaman belki, insan yeni bir 'keşke' yi yaşamayacaktır. Aslolan belki de kendi hesaplaşmalarını başkaları üzerinden yapmayı doğru bulmamaktır. Kendini gerçeklemek bunca zordur. Belki de aslolan sadece kendini kabuldür.
Güzel insanlarla tanıştım. Hepsi iyi, hepsi kendince. Peki geçmişe bu düşmanlık niyedir? Yani aslında insan kendini kendisi yapan tüm bu gerçekliğin geçmişi olduğunu algılasa yeter. İşte o zaman korku biter, geri dönüşler azalır. Belki de lüzumsuz bir kendine güven başlar..
Nerede ne kadar tükettiğini bilmeden insan sömüren biriyim ben! Yaşadığım yere kadar, yaşadığım yer kadar... Farkediyorum ki, başkalarına verdiğim cezalar; benim kendime verdiğim ödüller olmuyor. Cezalar benim, ödüller onların oluyor. Belki bu sebeple, fasılalarla gelip gidiyorum kişilerin yaşamlarına. Belki bu yüzden hep bir "kimse" olma arzusuyla çarpışıyorum. Peki nereye kadar böyle devam edecek?....
Ne denli dayanırım bilemiyorum..Belki de bilmemek daha iyi!
Şimdi anlıyorum ki; İNSANLAR YAZILDIKÇA BİTER!
Güzel insanlarla tanıştım. Hepsi iyi, hepsi kendince. Peki geçmişe bu düşmanlık niyedir? Yani aslında insan kendini kendisi yapan tüm bu gerçekliğin geçmişi olduğunu algılasa yeter. İşte o zaman korku biter, geri dönüşler azalır. Belki de lüzumsuz bir kendine güven başlar..
Nerede ne kadar tükettiğini bilmeden insan sömüren biriyim ben! Yaşadığım yere kadar, yaşadığım yer kadar... Farkediyorum ki, başkalarına verdiğim cezalar; benim kendime verdiğim ödüller olmuyor. Cezalar benim, ödüller onların oluyor. Belki bu sebeple, fasılalarla gelip gidiyorum kişilerin yaşamlarına. Belki bu yüzden hep bir "kimse" olma arzusuyla çarpışıyorum. Peki nereye kadar böyle devam edecek?....
Ne denli dayanırım bilemiyorum..Belki de bilmemek daha iyi!
Şimdi anlıyorum ki; İNSANLAR YAZILDIKÇA BİTER!